دیدار پرخاطره چند بازیگر با جمال اجلالی

جمال اجلالی که این روزها پس از طی یک دوره بیماری حال و احوال بهتری دارد، می‌گوید: بازیگری خصوصیاتی جدا از هنر دارد، طوری که وقتی خوب بازیگری کنی، روحت را با خود می‌برد و تو زیبا و باشکوه می‌شوی.

به گزارش ایسنا، جمال اجلالی از بازیگران با سابقه تئاتر، سینما و تلویزیون است که می‌گویند استعداد بازیگری او را حمید سمندریان‌ کشف کرد و از بازیگران مورد علاقه وی هم بود. او که در تنها فیلم سینمایی این کارگردان نامدار تئاتر (تمام وسوسه‌های زمین) بازی کرده، در فیلم‌ها، تئاترها و سریال‌های متعددی حضور داشته و با صدای خاصش و با ایفای نقش‌های متعدد در ذهن مخاطبان زیادی باقی مانده است.

او حدود دو سال قبل دچار سکته مغزی شد و همین سبب کسالت جسمی و شاید روحی اش شد و خبرهای چندان خوشایندی از احوالش به گوش نمی‌رسید. حتی تارهای صوتی اش با آسیب روبرو شد و امکان فعالیتش را کمتر کرد. در این راستا چند تن از اعضای شورای مرکزی انجمن بازیگران سینمای ایران عصر روز دوشنبه، دوم مهرماه به منزل این هنرمند رفتند و دیداری با او تازه کردند؛ دیداری که گویا قرار بوده خیلی زودتر از این ها انجام شود اما شرایط لازم مهیا نشده بود و شنیده می شود اگر به لحاظ مالی حمایت بیشتری از انجمن صورت گیرد این دیدارها خیلی بیشتر و با فاصله زمانی کمتری از هم انجام خواهد شد.

افسانه چهره‌آزاد عضو شورای مرکزی انجمن، علی دهکردی رییس انجمن بازیگران، فرشید زارعی فرد بازرس انجمن و فرامرز روشنایی مسئول اطلاع رسانی این شورا، چهار نفری بودند که در ادامه برنامه های دیدار با بازیگران قدیمی سینما به منزل جمال اجلالی رفتند و سرحال بودن او در همان بدو ورود مایه خوشحالی شد که نشان از بهبود اوضاع جسمانی این هنرمند داشت.

اجلالی که به همراه همسر و مادر همسرش میزبان همکاران و دوستان خود شده بود، با گذشت زمان و حرف زدن از کارهای مشترک و هنرمندان قدیمی نه تنها خاطرات بیشتری را تعریف می کرد بلکه جملات و اظهارنظرهایی را می گفت که  سطح بالای دانش او و حافظه فوق العاده اش را با بیش از ۷۰ سال سن نشان می‌داد.

البته در دقایق اولیه، اجلالی خیلی تمایلی به صحبت و بویژه بیان حرفی که بخواهد انتشار پیدا کند نداشت، اما خاطره گویی همکارانش او را چنان به وجد آورد که حتی از جا بلند شد و صحنه ای از آنچه تعریف می شد را بازی کرد.

آنطور که فرشید زارعی فرد می‌گفت، جمال اجلالی وقتی دانشجوی مهمان دانشکده هنرهای زیبا می شود، آنقدر خوش مشرب بوده که سریع  جای خود را بین بقیه باز  می‌کند طوری که در هر برنامه ای همه‌ دوست داشتند او حضور داشته باشد و آخر هم از همان دانشکده و در رشته تئاتر فارغ التحصیل می‌شود.‌

وقتی صحبت از تئاتر می‌شود ، اجلالی با لحنی خاص میگوید: «دوست داشتم جوری بود که هر روز به تئاتر می‌رفتم.» او از بازی های قدیمی اش یاد می‌کند ولی بیشتر از آنکه از خودش بگوید از دیگران یاد می کند؛ از سمندریان، از فنی زاده، از خسرو شکیبایی، تانیا جوهری و ...

وقتی می گویند، « شما فقط یک گریم کم دارید تا باز هم روی صحنه روید» با تواضع جواب می دهد، «من تا مکبث خیلی فاصله دارم.»

علی دهکردی در پاسخ به تواضع اجلالی از سفر پیتر بروک به ایران یاد می‌کند که پس از آشنایی با کار ِنسلی از بازیگران آن زمان، از دیدن آن نسل بازیگری در ایران غافلگیر شد.‌ دهکردی تاکید می‌کند اجلالی همانند آن نسل است و جزو بازیگرانی است که در کار خود کارشناس هستند.

با این حال اجلالی باز هم با یادآوری برپایی بزرگداشتی برای هرولد پینتر تاکید دارد، « ما نباید مدام از خودمان بگوییم و تعریف کنیم. »

او سپس به بازیگر فیلم فرانکنشتاین اشاره می کند که با وجود ایرادات ظاهری خدای کمدی است. پس از چند ثانیه که اسم بازیگر را به یاد می آورد، می گوید:  وقتی مثل چنین بازیگری باشی و مثل او بازی کنی زیبا و باشکوه می شوی، ولی ما خیلی چنین بازیگرهایی نداریم، شاید فقط یکی دو نفر بودند مثل مهدی فتحی و فنی زاده.»

نام فنی زاده که می آید انگار اجلالی به دنیای دیگری می‌رود و با شور و حالی متفاوت می‌گوید: «من این سعادت را داشتم که فنی زاده یک‌شب‌ سر یک اجرای نمایشم اولین نفری بود که آمد پشت صحنه و بعد از کلی حرف یا بهتر بگویم فحش، گفت من از فردا دیگر بازی نمی کنم.» (در تمجید بازی اجلالی).

پس از ساعتی گپ و گفت، خاطره گویی ها از تئاتر و یادآوری نام کسانی که چند سالی است درگذشته اند یا خبری از آن ها نیست، افسانه چهره آزاد را هم به بازگو کردن خاطره ای از هفت سالگی خود واداشت؛ خاطره ای که به همراه مادربزرگش رقیه چهره آزاد به دیدن تئاتری با نام روسری قرمز می‌رفته که کارگردانش هادی اسلامی بوده و خسرو شکیبایی ۲۰ ساله و آزیتا لاچینی هم در آن بازی می‌کردند.

نقل این خاطرات اگرچه شور و حال تازه ای به جمال اجلالی می‌داد اما یاد بعضی دوستان قدیمی که دیگر نیستند یا اوضاع خوبی ندارند، افسوس و ناراحتی را به چهره اش می آورد و آهی بلند که هر از چندی صدایش به گوش می‌رسید.

با این حال همسر جمال اجلالی که در طول این مدت مراقبت زیادی از این بازیگر قدیمی داشته و توانسته شرایط او را بهبود بخشد، می‌گوید «شاید رفت ‌و آمد بیرونی برای آقای اجلالی محدود باشد اما از دیدن دوستان قدیمی اش خیلی خوشحال می‌شود. چون همین ها کمک می‌کند هم حال خوبی داشته باشد و هم شرایط بهتری برای کار، مثل چندی قبل که در فیلم «دم سرخ ها» که اخیرا اکران شد بازی‌کرد.»

این بازیگر که حضورش در فیلمهایی مثل «آرایش غلیظ» حمید نعمت الله با تحسین روبرو بود و از فیلمها و بازی هایش مثل «مدرسه پیرمردها» و «باد در علفزار می پیچد» و نیز سریال «در قلب من» یاد شد، پس از یکی دو ساعت گپ دوستانه مهمانان خود را با رویی خوش بدرقه کرد به این امید که در آینده ای نزدیک باز هم آن ها و دیگر همکارانش را ببیند. اما حرف آخر اجلالی نزدیک در خروج ، پس از یک عذرخواهی آرام از مادر همسرش بابت اینکه که شاید سر و صدا و پذیرایی باعث اذیت او شده باشد، نشان می داد اوقات خوشی را با همکارانش سپری کرده، که فقط گفت «مادر همه روزهای دانشجویی به یادم آمد».

انتهای پیام