تلویزیون می‌گوید شما دوبلورها را تا وقتی می‌خواهیم که روپا هستید!

مدت‌هاست دوبلورهای قدیمی ایران از وضعیت کارشان در تلویزیون گلایه مندند. کم شدن سریال‌های خوب، حذف تدریجی بازار رسمی دوبله آثار سینمایی و افزایش بحث دوبله‌های زیر زمینی باعث شده دوبلورهای قدیمی بازار کار کمتری داشته باشند. به تازگی سعید مظفری هم به وضع فعلی دوبلورها اعتراض کرده و البته بیشترین انتقاد را به تلویزیون وارد کرده است.

مظفری که به جای بازیگران سرشناسی چون جکی چان، پل واکر، برد پیت، کلینت ایستوود و بردلی کوپر صحبت کرده این روزها مشغول دوبله سریال ژاپنی «ریوما» است. او در گفت‌و‌گو با «صبا» می گوید از زمانی که تلویزیون مسئولیت گزینش دوبلورها را بر عهده گرفته شرایط ورود به دنیای دوبله نسبت به گذشته بسیار سخت تر شده است: «الان کسانی که می‌خواهند وارد این حرفه شوند می‌توانند از طریق تلویزیون اقدام کنند. تا ۱۰ سال گذشته این کار توسط انجمن ما صورت می‌گرفت و هر کسی که دوست داشت به این انجمن می‌آمد، یک تست از او می گرفتند و به او می گفتند یا خوب است یا بد و به‌همین سادگی هم تمام می‌شد. اما الان به این شکل نیست و کسی که می‌خواهد گوینده شود باید یک پروسه طولانی را دور بزند. باید ابتدا به صداوسیما برود، ‌نام‌نویسی کند و بعد منتظر خبر آن‌ها شود، سپس امتحان بدهد بعد از قبولی در امتحان به محل سکونت او آمده و از همسایه‌هایشان درباره آن فرد سوال می‌کنند؛ از این دست تحقیقاتی که حراست انجام می‌دهد و شرایط خیلی سخت شده‌است زیرا دیگر دست انجمن نیست.»

به گفته مظفری شرایطی که در گذشته برای امتحان گرفتن مهیا بود پروسه کوتاه‌تری داشت و پروسه طولانی فعلی در کنار درآمد پایین جوان‌ها را از این رشته دور کرده است: «معمولا ‌کسی نمی‌آید و اگر هم بیاید بعد از مدتی از آن‌جا می‌رود زیرا پولی که به آن‌ها می‌دهند آن‌قدر کم است که کسی نمی‌ماند. به‌ندرت کسی در این کار می‌ماند.»

مظفری معتقد است علاقه تنها دلیلی است که باعث می شود امثال او در کار دوبله بمانند و در این شرایط به ندرت کسی پیدا می‌شود که بتواند ماندگار شود: «هیچ‌کس با این میزان درآمد در این کار نمی‌ماند و من هم با این همه سابقه نباید دوباره رل بگویم. اشکال اصلی این‌جاست که مسئله مالی این شرایط را به‌وجود می‌آورد. باید پرینت همکاران راببینید تا متوجه شوید تلویزیون تا چه اندازه به آن‌ها حقوق می‌دهد. دوبله هیچ نهاد، ارگان و اسپانسری ندارد که از آن حمایت کند. زمانی که وارد کار دوبله شدم، کاری نو، باطراوت و جذاب بود. ضمن این‌که اسپانسر داشت و از طرف صاحبان فیلم، تقویت می‌شد. الان همه چیز عوض شده است و هیچ معیاری وجود ندارد که بگوییم افراد طبق این معیار می‌توانند کار کنند. هر کسی هم که می‌آید باید علاقه‌مند باشد زیرا این حرفه آینده آنان را تامین نمی‌کند. با پولی که این حرفه دارد هزینه‌های غذا، رفت‌و‌آمد به زحمت در می‌آید. با این شرایط چطور می‌توان کسی را نگهداشت. تلویزیون باید نهادی را زیر نظر اساتید این حرفه تاسیس کند و بودجه کافی در اختیارشان بگذارد تا مستعدان این شغل را جمع کند.»

این دوبلور ۷۵ ساله با اشاره به اینکه دوبله یک کار تمام وقت است از نحوه برخورد تلویزیون شدیدا انتقاد می‌کند و می‌‌گوید:«ما باید از صبح تا ساعت ۸ شب در استودیو بمانیم. مگر این‌که انسان پولداری باشیم و بتوانیم در کنار دوبله شغل دیگری داشته باشیم. در کل شرایط خیلی سخت شده ضمن این‌که دوبله از هیچ طرفی تقویت نمی‌شود. وقتی هم به تلویزیون اعتراض می‌کنیم می‌گویند شرایط همین است. خیلی از دوستان ما از کار افتاده‌اند و شرایط سختی را می گذارند. تلویزیون هم می‌گوید اینجا دارالمساکین نیست ما تا زمانی که روپا هستید شما را می‌خواهیم. متاسفانه گوینده‌ای که کمی لنگ می‌زند از کار حذف می‌شود بدون این‌که بدانند آن فرد زندگی‌اش را بر اساس این کار بنا کرده است. متاسفانه اصلا این مسائل برای کسی مهم نیست.»

مظفری می‌گوید تا به حال چندین بار از شبکه GEM پیشنهاد کار داشته ولی برخلاف یک عده که رفتند ترجیح داده بماند. او معتقد است آن‌هایی که رفتند باعث شده‌اند دوبله این قبیل شبکه ها بهتر شود و مردم سریال‌های دوبله شده از این شبکه‌ها را بیشتر می‌بینند. به گفته او مخاطبان ایرانی دیگر سریال‌های چینی و کره‌ای نمی‌بینند و دوستشان ندارند و با اینکه تلویزیون این مسئله را می‌داند اما به آن توجهی نمی‌کند.

مظفری که به برد پیت بیش از باقی هنرپیشه هایی که به جایشان صحبت کرده علاقه دارد می‌گوید خانواده‌اش از شغلی که دارد راضی نیستند و اگر دوباره به گذشته برگردد هرگز دوبلوری را انتخاب نخواهد کرد: «اگر به عقب برمی‌گشتم به‌دنبال زندگی‌ام می‌رفتم. من آن موقع درس می‌خواندم و می‌خواستم آرشیتکت شوم اما نشد. و اگر واقعا آن به عقب برگردم همین کار را می‌کنم.»

۹۴۱۱