مونولوگ

  زنده یاد حمیده خیرآبادی در آخرین سالهای عمرش بازیگرها وقتی پیر می‌شوند، دیگر کسی سراغ‌شان را نمی‌گیرد و این خیلی بد است. من الان مدت‌هاست که انگار فراموش شده‌ام. ما زمانی که سرمان خیلی شلوغ بود و دائم درگیر فیلمنامه‌خواندن و بازی‌کردن بودیم، فرصت نمی‌کردیم فیلم‌های خودمان را تماشا کنیم. الان چند وقت است شنیده‌ام شبکه ۲ سریال «پدرسالار» را پخش می‌کند و برای همین صبح‌ها می‌نشینم و تماشا می‌کنم.الان مدت‌هاست که چشمم بیمار است و نمی‌توانم زیاد بخوانم اما یک زمانی عاشق شعرهای فروغ فرخزاد بودم و بیشتر آثارش را از بر بودم. زمان جوانی و نوجوانی‌ام هم کتاب‌های گلستان سعدی و شعرهای شهریار را می‌خواندم.

 

  خاطره جالب هما روستا درباره همکاری با همسرش با حمید سمندریان کارکردن خیلی سخت بود؛ برای اینکه یک دیکتاتور به تمام معنا در کار بود؛ دیکتاتوری مطلق داشت و می گفت با دموکراسی نمی شود در ایران تئاتر کار کرد. ما هم از این دیکتاتوری هایش، نتیجه های خوبی می گرفتیم و در مجموع به نفع ما بود. با اینکه می گویند دیکتاتوری بد است ولی در کار ما ثمربخش است. او می دانست چه می خواهد و حتی روی ریتم نمایش و سکوت ها حساس بود و من بازیگر حق نداشتم سکوت دو ثانیه ای را چهار ثانیه کنم. به یاد دارم در اجرای نمایش «ازدواج آقای می سی سی پی» در همان آغاز نمایش که آقای می سی سی پی (رضا کیانیان) وارد شد و مونولوگی را گفت، سمندریان به من گفته بود وقتی مونولوگ رضا تمام شد، در پشت صحنه تا سه می شماری و بعد می روی روی صحنه ظاهر می شوی، می ایستی و می گویی: «شما؟» همان لحظه که قرار بود من روی صحنه بیایم احمد آقالو از من سوالی پرسید و من هم جوابش را دادم و دیدم که به ناگاه سکوت شد و حس کردم که سه ثانیه شده پنج ثانیه.ناگهان سمندریان شروع کرد به فریاد زدن که «پرده ها را ببندید، شما اصلا نمی دانید تئاتر چیست و بروید همان فیلمتان را بازی کنید…» آن شب، اجرای جنرال کار ما بود و تماشاگر هم داشتیم که کارکنان مجموعه تئاتر شهر و اقوامشان بودند و تقریبا پایین سالن اصلی مجموعه تئاتر شهر پر بود؛ همه آنها من را به عنوان یک ستاره سینما می شناختند و تعجب کرده بودند و می خواستند از من دفاع کنند. من هم ایستاده بودم و از جایم نمی توانستم تکان بخورم و همین جوری با همان ژستی که وارد شده بودم، خشکم زده بود.سمندریان هم مدام داد و فریاد می کرده که پرده را ببندید… خلاصه پرده جلوی چشم حیرت زده ما و تماشاگران بسته شد. و آن طرف پرده سمندریان هنوز داشت با من دعوا می کرد و من نمی توانستم هیچ عکس العملی انجام دهم که احمد آقالو آمد و رو به سمندریان گفت: «آقا تقصیر من بود.» من اما اصلا نمی توانستم حزف بزنم و شروع کردم به گریه کردن.رضا کیانیان رفت تا سمندریان را آرام کند و آقالو هم مرا آرام می کرد. خلاصه بعد از ۴۵ دقیقه سمندریان آرام شد و گفت پرده را کنار بزنید و تا پرده کشیده شد من با همان ریخت قیافه گریم ریخته شده در همان پوزی که باید می ایستادم، ایستادم و گفتم معذرت می خواهم؛ که سمندریان گفت بروید صورتتان را بشویید تا نیم ساعت دیگر دوباره اجرا را آغاز کنیم. خیلی کارکردن با او سخت بود؛ خیلی سختگیر بود؛ ولی حاصل کار خیلی خوب بود.

 

  عزت ا… انتظامی درباره پرویز فنی زاده حیف شد…‌او استثنا بود…جرقه ای بود برای تمامی ادوار هنری ما که خیلی زود خاکستر فرهنگی غلط خاموشش کرد. باور من این است که پرویز قربانی سیستم غلط فرهنگی شد . . . کزاز نبود که او را از ما گرفت. این سیستمهای کثیف هستند که مایه مرگ چون اویی میشوند . . . پرویز نیازی به تعریف ندارد. احتیاجی ندارد که بگوییم چنین و چنان بود او فقط انسان بود . . . و هنرمند انسان. حیف که به بیراهه کشاندنش و او فقط به خاطر صداقتی که داشت، صداقت در کار و صادق بودن در دوستی، فریب هر کس و ناکسی را می خورد.

 

  فخری خوروش درباره ناصر تقوایی در بین کارگردان‌های سریال‌ کارهای سعید سلطانی و حسن فتحی را خیلی دوست دارم. در سینما هم با خیلی کارگردان‌ها کار کردم اما به نظر من ناصر تقوایی با همه آنها فرق دارد. تقوایی مستقل‌ترین کارگردانی است که من دیدم در کارش تحت تاثیر هیچ بازیگر مردی یا فشاری از بیرون قرار نمی‌گیرد. واقعا اگر این فرصت فراهم بشود که حتی یک رُل خیلی کوچک و یک خطی در فیلمی بازی کنم واقعا با کمال میل دوست دارم در فیلم ناصر تقوایی باشد.

نوشته مونولوگ اولین بار در بانی‌فیلم پدیدار شد.