برترین های قرن با احمد خداداد: حسن روشن هر مدافعی را از پیش رو برمی داشت؛ پروین مبتکر برخی دریبل ها بود

احمد خداداد، استاد قدیمی دانشگاه و از بزرگان فوتبال علمی ما است. او متولد ۲۷ فروردین ۱۳۲۵ است. فوتباش در مجموعه تاریخی کیان سپری شد. خیلی زود مربی گری را آغاز کرد. در ۲۸ سالگی سرمربی هما در لیگ تخت جمشید شد تا جوان ترین سرمربی تاریخ لیگ در ایران باشد. احمد خداداد بیشترین دوران حضور به عنوان سرمربی تیم ملی دانشجویان را دارد. در سال ۱۳۶۱ سرمربی تیم ملی بزرگسالان هم شد. او سرمربی تیم های بنیاد شهید، هما، پورا و کاوه بود و همچنین در تیم های نفت، فولاد و سپاهان در کنار حسین فرکی فعالیت کرده است.

دروازه بان:

ناصر حجازی در دوران پیشرفت فوتبال ایران نقشی بارز داشت. او در این پیشرفت مداخله گر بود. استیل خوب داشت، گل بد نمی خورد، خوب از دروازه بیرون می آمد و شیرجه های خوبی هم داشت.

مدافعان:

پرویز قلیچ خانی و محمد پنجعلی را انتخاب می کنم. کنار قلیچ خانی در تیم کیان بازی کردم. بی مانند بود. خیلی خوب سر می زد. خوب توپ ها را جمع می کرد. قدرت بدنی فوق العاده داشت و روی همبازیان و حتی مربیان تیم تاثیر می گذاشت. در تیم ملی هم عالی کار کرد. پنجعلی هم سرزنی خوب و قدرت بدنی فوق العاده داشت. در درگیری موفق بود. بازی خوانی و هوش بالایی داشت. او از هوشیارترین مدافعان نسل خودش بود.

دفاع راست:

ابراهیم آشتیانی بسیار فعال و قدر بود. سرعت خوبی داشت. پایه گذار نفوذ در فوتبال ایران بود و بسیاری سانتر خوب منجر به گل داشت.

دفاع چپ:

جواد منافی خیلی خوب بود، یک بازیکن شوتزن و دریبل زن. در حمله و دفاع عالی کار می کرد. حیف که آن ماجرا پیش آمد و صدمه دید وگرنه می توانست بهترین بازیکن پست خود در تاریخ فوتبال ایران باشد.

هافبک دفاعی:

کریم باقری فوق العاده بود. شوت های خوبی می زد. سرزن خوبی هم بود. در درگیری های تن به تن و دریبل هایش عالی کار می کرد و از هیچ، همه چیز می ساخت.

هافبک راست:

علی پروین یک فوتبالیست بزرگ و حتی مخترع برخی از دریبل ها بود. او اولین کسی بود که دریبل بذار بکش (دریبل کشویی) را به جای ۲ حرکت در ۳ حرکت انجام می داد که یک ابداع تاریخی بود. در تمرینات کیان با هم بودیم و در این اواخر وقتی توپ را می کاشت، یک گل از آن در می آمد. عمر بازی اش هم طولانی بود.

هافبک چپ:

ابراهیم قاسمپور با پای راست و چپ فوق العاده بازی می کرد. استقامتش در سرعت عالی بود. حمل توپ خوبی داشت و در فوتبال به طور کامل به حد خودش نرسید.

هافبک هجومی:

دریبل زن خونسری بود که گاهی با وجود فرصت برای گل، یک مدافع دیگر یا گلر را هم با مکثی که می کرد جا می گذاشت. فی البداهه کارهایی می کرد که کسی انتظارش را نداشت. بازی او حمید شیرزادگان را به ذهن و خاطر من می آورد.

مهاجمان:

علی دایی و حسن روشن را انتخاب می کنم. دایی مهاجمی بود که مدافعان را با قدرت بدنی عالی خود عاصی می کرد. در همه جا سر می زد و بسیار متعصب بود. ضربات شیرجه ای او هم عالی بود. حسن روشن هم با هر دو پا عالی کار می کرد. استارت های فوق العاده و کنترل توپ توام با گردش او بسیار خوب بود. با هر دو پا شوت می زد. می توانست هر مدافعی را از پیش رو بردارد.

احمد خداداد در ادامه از پرویز قلیچ خانی، علی دایی و ناصر حجازی به عنوان سه بازیکن برتر قرن یاد کرد و رایش در بخش مربی قرن را به منصور امیرآصفی و رایکوف داد.

پیشکسوت فوتبال ایران علیرضا فغانی را داور قرن و پرسپولیس ۵ سال اخیر را تیم قرن نامید.

در بخش پایانی یعنی ورزشکاران قرن، عبدالله موحد، رسول خادم و هادی ساعی آرای احمد خداداد بودند.