برترین های قرن با پیروز قربانی: محمد نوازی به حقش نرسید؛ آنقدر قوی بود می گفت همه توپ ها را به من بدهید

پیروز قربانی در برنامه تیم منتخب و برترین های قرن به قدری صحبت های جذاب و شنیدنی داشت که انتخاب تیتر را بسیار سخت می کرد. پیشکسوت باشگاه استقلال برای اولین بار نام محمد نوازی">محمد نوازی را وارد ترکیب تیم منتخب قرن کرد و از همین روی تیتر به صحبت او در خصوص محمد نوازی">محمد نوازی اختصاص دارد. پیروز قربانی گفت با وجود حضور اساطیری چون ناصر حجازی، علی پروین">علی پروین، پرویز قلیچ خانی و حسن روشن در نسل گذشته، از آنجا که بازی آن ها را ندیده نمی تواند قضاوت کند و سعی می کند عادلانه از میان کسانی که بازی شان را دیده تیمش را انتخاب کند.

برنامه تیم منتخب و برترین های قرن با پیروز قربانی را تماشا می کنید. فرم نظرخواهی تکمیل شده او نیز در انتهای متن گفتگو قرار گرفته است:

سلام و درود به مخاطبین عزیز رسانه طرفداری؛ با برنامه تیم منتخب و برترین های قرن ورزش ایران در خدمت شما عزیزان هستیم و امروز در این برنامه در کنار من جناب آقای پیروز قربانی نشسته اند که هیچ نیازی به معرفی ندارند. سال ها در پیراهن استقلال، سایپا و دیگر باشگاه ها در فوتبال ایران او را دیده اید و همچنین پیراهن تیم ملی و مربی حال حاضر فوتبال ایران. آقای پیروز قربانی سلام خیلی ممنون که در این برنامه مقابل دوربین رسانه طرفداری هستید.

من هم سلام عرض می کنم خدمت شما و بینندگان محترم، خیلی خوشحالم که در خدمتتان هستیم و در مورد سایت تان نیز قبلا گفتم که این سایت خیلی می تواند به بالا بردن سواد فوتبالی هم کسانی که در فوتبال فعالیت می کنند و هم کسانی که به عنوان طرفدار فوتبال را دنبال می کنند، کمک کند.

خیلی ممنون. لطف دارید شما. فکر کردید به این تیم منتخب قرن؟ چه بازیکنانی می تواند تشکیلش بدهند؟

البته شاید شخصا به این نوع انتخاب اعتقاد نداشته باشم. چون بالاخره یک سری از بازیکنان دارند، یک سری خصوصیات دارند، تحت تاثیر مربی بتوانند خیلی خوب خودشان را نشان بدهند و شاید در تیم های دیگر و زیر نظر مربیان دیگر نتوانند خود را نشان بدهند. اما سعی می کنم آن چیزی را که دیده ام بیاورم روی کاغذ، ضمن اینکه من از ۴-۵ سالگی ورزشگاه برو بودم. یعنی بیننده حرفه ای فوتبال هستم. چه داخلی، چه خارجی، طبیعتا آن کسانی که دیدم را انتخاب می کنم. یک سری از دوستان و بزرگان و اساتید را ما تاییدشان را شنیده ایم اما متاسفانه سعادت دیدن بازی شان را نداشتیم. پس با اجازه کسانی را که دیدم و سطح بالای فنی شان را می دانم، انتخاب می کنم و این دلیل بر این نیست که خدای نکرده، قدیمی تر از این ها بازیکنان خوبی نبودند.

پس شروع کنیم با دروازه بان.

دروازه بان که به نظرم اصلا جای بحث و بررسی ندارد. آقای احمدرضا عابدزاده.من فکر نمی کنم که دیگر گلری مثل عابدزاده را ببینیم. با آن شخصیت و پرستیژی که داشتند. با احترام به همه گلرهای ایران، عابدزاده می تواند یک الگو باشد برای ما.

مدافعان وسط؟

با اجازه یکی را سهراب بختیاری زاده می نویسم. و همچنین سیدجلال حسینی را انتخاب می کنم. سهراب از نظر فنی یکی از باکلاس ترین مدافعانی بود که به چشم دیدم. و جلال هم به خاطر تداومش. خیلی سخت است که ۱۵ سال در سطح یک ایران حضور داشته باشی. البته جلال ۱۵ سال هم رد شد. و در تیم بزرگ هم بازی کنی. الان جلال چندین سال است که در پرسپولیس بازی می کند و در تیم ملی نیز یک روند منطقی داشت. یعنی شما هیچوقت نمی توانی بگویی که جلال حسینی خیلی افت کرد. و آن روند منطقی را تا ۴۰ سالگی حفظ کرده است و می تواند الگو باشد. سهراب هم یک دفاع باکلاس بود. یک دفاع مدرن بود. شاید الان اگر بازی می کرد، در بهترین تیم های اروپایی نیز می توانست بازی کند.

مدافعان چپ و راست؟

مدافع راست آقای جواد زرینچه. دفاع چپ هم با احترام به همه دفاع چپ ها، مجتبی محرمی. من افتخار داشتم که در مقطعی با آقای زرینچه همبازی بودم و بازی های مجتبی محرمی را نیز دنبال می کردم دیگر. در همه پست ها بازی می کرد. حتی در تیم ملی نیز هافبک دفاعی بازی کرد. با وجود اینکه پای تخصصی اش راست بود در دفاع چپ بازی می کرد. یک سال یادم است که جزو مدعیان آقای گلی بود. در پرسپولیس حدود ۱۰-۱۱ گل زده بود.

هافبک دفاعی؟

اصلا جای بحث نیست. آقای کریم باقری را می نویسم.

هافبک راست؟

هافبک راست من محمد نوازی">محمد نوازی را انتخاب می کنم. حالا شاید خیلی ها در این پست آقای مهدوی کیا هم است که به نظرم یکی از اسطوره های فوتبال ایران است اما به نظرم محمد نوازی">محمد نوازی واقعا به حقش نرسید. او از نظر فنی سطحش خیلی بالا بود. همه سانترهای خوبش را یادشان است اما محمد بازیکنی بود که به راحتی می توانست یکی دو بازیکن از جلویش بردارد و به نظرم به حقش در فوتبال ملی ایران نرسید. من افتخار داشتم و چندین سال با او همبازی بودم. می دانم که چه پتانسیل بالایی داشت. شاید یک سری خصوصیات اخلاقی اش باعث شد که نرسد به حق خودش. محمد اینقدر قوی است که من یادم است وقتی که بازی می کردیم، می گفت همه توپ ها را باید بدهید به من و این کار را هم می کرد. یا پاس گل می داد، یا یک حرکتی انجام می داد. و واقعا هم خیلی حیف شد به آن حقش در فوتبال ملی ایران نرسید.

هافبک چپ؟

با توجه به اینکه شاید پست تخصصی شان نیز اینجا نباشد ولی علی کریمی">علی کریمی را من می آورم در این پست. نیاز به تعریف هم ندارد. شاید یک سری از دوستان در پرسپولیس بازی کردند و طرفداران استقلال از من انتظار داشته باشند که استقلالی ها را بگذارم اما اگر منطقی بخواهیم قضاوت کنیم، یک سری از بازیکنان هستند، فارغ از رنگ پیراهن شان، جزو بهترین ها بودند و نمی شود از آن ها چشم پوشی کرد. اگر بخواهم کسانی دیگر را بنویسم، به خودم و شعور خودم خیانت کردم.

هافبک هجومی؟

خداداد عزیزی.

بازهم تاکید می کنم، بازی دوستانی که من دیدم را دارم انتخاب می کنم. خیلی از بزرگان فوتبال هستند مثل آقای حجازی، پروین، قلیچ خانی، روشن این ها جزو اساطیر فوتبال ایران هستند ولی من متاسفانه سعادت نداشتم که بازی شان را ببینم.

مهاجم؟

مهاجم ها که یکی بدون شک آقای علی دایی است. اصلا جای بحث نیست و نیاز به توصیف و تعریف ندارند. چه رکوردش توسط رونالدو زده شود، به نظر من شناسنامه فوتبال ایران است. کسی که باعث شده حتی در کل دنیا ایران را بشناسند. این افتخار بزرگی است که آقای دایی و دوستان دیگر نصیب ما کردند. ضمن اینکه من یک مطلبی شاید اصلا ربطی هم نداشته باشد، بگویم که چند روز پیش ها یک سایتی در مورد علی کریمی">علی کریمی یک سری مطالب زده بود که واقعا به من برخورد و گفتم که اولین تریبونی که به دست بیاورم این حرف را می زنم. امثال علی دایی، خداداد عزیزی، کریم باقری، علی کریمی">علی کریمی ... این ها اصلا با آدم های عادی قابل مقایسه نیستند. این ها در دورانی که ایران در انزوا قرار گرفته بود، باعث شدند که کل دنیا به ایران احترا بگذارد و ایران را بشناسند. حالا قضیه اینکه آقای دایی رفته بود در جلسه فیفا را نمی دانم شنیدید یا نه. ذهنیتی که نسبت به مردم ایران داشتند را آقای دایی عوض کرد. ضمن اینکه ارزی که این ها وارد ایران کردند خیلی ارزشش بالاتر از این چیزهاست. مسائل سیاسی باعث نمی شود که این ها در ذهن مردم ما خراب بشوند.

مهاجم دیگر هم خیلی سخت است. یک سری از دوستان بودند مثل صمد مرفاوی، مثل حمید علیدوستی که واقعا یک مهاجم خیلی باکلاس بود. من افتخار داشتم که بازی هایش را دیدم. زمانی که در هما بازی می کردند یا سایپا، از نظر فنی خیلی فوق العاده بودند. من با همه احترامی که به این دوستان دارم، ناصر محمدخانی را انتخاب می کنم که یکی از استثناهای فوتبال ایران بودند. هنوزم که هنوزه بازیکنی روی دست ایشان ندیدم. امیدوارم که بر اساس عدالت انتخاب شده باشند.

معمولا استقلالی ها که می آیند سعی می کنند وزن آبی ها بیشتر باشد.

یک سری تابوها ما برای خودمان درست کردیم که مانع پیشرفت مان شده است. در کل مملکت مان در همه رشته های دیگر نیز اینجوری است. یک سری چیزها برای خودمان درست کردیم و خودمان را ملزم کردیم که پایبند آن ها باشیم و این جلوی پیشرفت مان را می گیرد. چه ایرادی دارد که من به عنوان یک استقلالی بازیکنی که جلوی پرسپولیس بازی کرده است را انتخاب کنم. و همچنین برعکس. حالا یک سری از تماشاگران براساس سطح فکر خودشان قضاوت می کنند که آن برای من مهم نیست. با وجود اینکه به همه شان احترام می گذارم اما یک جایی باید این شکسته شود. حالا من سهراب را انتخاب کردم از استقلال، آنور هم مجتبی محرمی. شما از ۱۰۰ نفر بپرسی بالای ۸۰ نفر اسم مجتبی محرمی را می نویسند در دفاع چپ. وقتی من اسم ایشان را نیارم، به شعود و سواد فوتبالی خودم شک می کنم دیگر. سعی کردم براساس عدالت و واقعیت انتخاب کنم.

سه بازیکن برتر قرن؟

بازیکن اول آقای علی دایی. بازیکن دوم آقای عابدزاده و بازیکن سوم هم آقای کریم باقری.

دو مربی برتر؟

اینجا یکم سخت شد. بالاخره مربیانی که در فوتبال ایران نقش داشتند، مربیان داخلی سرآمد همه شان آقای پروین و آقای پورحیدری بودند. اما من به دلیل علاقه خاصی که به ناصرخان حجازی دارم، ایشان را به عنوان بهترین مربی قرن می نویسم. چون واقعا از ایشان خیلی چیزها یاد گرفتم. نه در فوتبال، در زندگی شخصی. کلاسی که ایشان در رفتار داشت. کسی که با ناصرخان برخورد داشته باشد، اولین چیزی که یادش می ماند کلاس ناصرخان در نحوه برخورد بود.

خاطره ای از ناصر حجازی در ذهنتان است که تعریف کنید؟

ناصر خان یک شخصیت کاملا کاریزماتیک داشت. ما وقتی که می رفتیم فرودگاه، ایشان که وارد می شد، کل آن مجموعه را تحت تاثیر قرار می داد. علی دایی هم اینطوری است. خیلی برای من هم عجیب بود. وقتی وارد یک جایی می شد، کل آن مجموعه محو تماشای ایشان می شدند. و این برای من خیلی جالب بود. و همچنین نحوه برخورد. کسانی که از دور با ایشان آشنایی داشتند، می گفتند که آدم مغروری است اما ایشان نحوه برخوردش با همه خیلی سطح بالا و مودبانه بود و من خیلی لذت می بردم از نحوه برخوردش. و اینکه مربیگری اش هم نیاز به تعریف و تمجید من ندارد. من ناصر خان حجازی را انتخاب می کنم.

البته مربیان ایرانی جناب مهاجرانی هم به نظرم یکی از مربیان تاثیرگذار بودند. البته من سعادت نداشتم که کار ایشان را ببینم.

مربی خارجی چطور؟

مربیان خارجی باز از زمان قبل آقای اوفارل و رایکوف خیلی مطرح بودند. البته باز هم می گویم آن ها را ندیدم. بین برانکو و کی روش باید یکی را انتخاب کنیم دیگر. ولی از لحاظ تاثیرگذاری و آن شخصیتی که به تیم ملی ایران داد، من کی روش را انتخاب می کنم.

بهترین داور قرن؟ 

بدون شک آقای فغانی. به نظر من یکی از دلایل پیشرفت آقای فغانی جسارت و جراتش بود. یکی از ضعف های داوری فوتبال ایران که روی فوتبال و کیفیت فنی تاثیر می گذارد، آن جسارتی است که داوران باید داشته باشند و خیلی ها ندارد. به همین دلیل خیلی از تیم ها راهکار امتیاز گرفتن را در داد و بیداد کردن کنار زمین پیدا کردند. می بینید وضع افتضاحی که در لیگ برتر است و بدتر از آن در لیگ یک و دو است. به نظرم داوران ایرانی باید ایشان را الگوی خود قرار بدهند. به دلیل نحوه برخوردش. حتی بزرگان فوتبال ایران، نمی خواهم اسم بیاورم. مثلا آقای ایکس اگر پایش را از محوطه خودش بیرون می گذاشت، علیرضا فغانی طبق آن وظایفی که داشت با آن برخورد می کرد و محافظه کاری نداشت. به نظر من یکی از دلایل موفقیت ایشان بود و امیدوارم که بقیه داوران بتوانند ایشان را الگوی خودشان قرار بدهند.

برترین تیم قرن؟

خارجی هم می شود؟

نه فقط برای تیم های ایرانی است. ملی یا باشگاهی.

من تیم ملی ۱۹۹۸ را انتخاب می کنم. 

اگر می خواستید خارجی انتخاب کنید کدام را انتخاب می کردید؟

بدون شک بارسلونای گواردیولا. یک سبک جدیدی را آورد در فوتبال دنیا و قبل از آن هم می شود تیم ملی هلند زمان کرایوف و میشل را انتخاب کرد. میلان هم هست. اما به نظرم بارسای پپ یک سبک خاص در فوتبال دنیا نشان داد.

البته تیم فعلی ما به لحاظ پتانسیل اگر از ۹۸ بالاتر نباشد، کمتر نیست. ولی چون یک حالت نوستالژی دارد، تیم ۹۸ را انتخاب می کنم. از لحاظ بازیکن به نظرم این ها از آن ها بعضی از پست ها بهتر هستند اما چون خاطرات خوبی با آن ها داشتیم، آن ها را انتخاب می کنم.

برترین ورزشکاران قرن؟

اگر دست من بود همه را فوتبالی انتخاب می کردم. چون من تعصب خاصی روی فوتبال دارم. فوتبال ورزش بسیار سختی است. به دلیل علاقه ای که به کشتی دارم، اولی را رسول خادم انتخاب می کنم. حالا شاید تعداد مدال هایی که ایشان برده است، برابر بعضی ها کمتر باشد. حالا من خودم جایی بزرگ شدم که یا فوتبال بود یا کشتی. من در مورد کشتی هم یک سری معلومات و اطلاعات دارم. آقای رسول خادم یکی از فنی ترین کشتی گیران ما بود. لذت می بردیم از دیدن کشتی های ایشان. سومین ورزشکار را آقای حمید سوریان انتخاب می کنم. حالا یک سری ها را دیدم که مرحوم تختی را نشوته بودند. به نظرم ایشان اصلا در یک سطح دیگر هستند و باید یک فایل دیگر برایشان تشکیل داد. متاسفانه ما نتوانستیم ایشان را ببینیم اما تعاریفی که از ایشان شنیدیم به نظر من تختی شاید خیلی جاها اسمش را نباید بیاورم. باید یک جای ویژه ای در نظر بگیریم. طبیعتا ایشان بزرگترین ورزشکار بوده است. از نظر اخلاقی و از نظر فنی هم نیاز به تعریف ندارد. دومین ورزشکار را من علیرضا حیدری">علیرضا حیدری">علیرضا حیدری">علیرضا حیدری را خیلی دوست داشتم. شاید خیلی ها باشند که مدال هایشان از این دوستان بیشتر باشد اما چیزی که دوست دارم را انتخاب می کنم. واقعیت این است که من اول فوتبال را دوست دارم و بعدش هم کشتی. ورزش های دیگر نیز خیلی برای من قابل احترام هستند اما فوتبال و کشتی در خون ماست. اقبال عمومی روی این ها بیشتر است.

صحبت پایانی ...

کار بسیار قشنگی بود. باز هم از کسانی که اسم شان اینجا نیامده است عذرخواهی می کنم. سعی می کنم افرادی که دیده بودم و می دانستم که در سطح بالایی هستند را فارغ از مسائل رنگی انتخاب کنم. دوستانی که اسم شان اینجا نبود، دلیل ضعف یا خوب نبودشان نیست. به نظرم اینجا بحث علایق شخصی آدم ها نیز مطرح می شود.

فرم نظرخواهی تکمیل شده پیروز قربانی