برگ برنده کارگردان‌های ایرانی در جشنواره‌های خارجی

به گزارش سینماپرس، اغلب تصاویر مات، رنگ های مُرده بر تصویر پاشیده شده است، میمیک صورت‌ها خنثی یا عبوس، و نگاه‌ها صرفا مستقیم و روابط بین افراد سرد است. سیاه نمایی در سینما بیشتر در ژانر اجتماعی و گاهی  در درام عاشقانه جای می‌گیرد. برخی از آثار، داستانی یک خطی دارند و برخی دیگر آنقدر پیچیده هستند که مخاطب در قصه گم می‌شود.

فیلم «آنور» یا همان «سیاه» واژه‌ای است که از سال ۱۹۴۰ وارد فرهنگ لغت ادبیات سینمای جهان شد، سینمایی که پس از گذشت قرن‌ها بیش از آنکه در دنیا نگرش فرهنگی یا هنری داشته باشد، صنعتی برای انتقال پیام سیاست، جنگ، خشنونت و ... است اما همین روایت سیاه از جوامع مختلف، از سالها پیش تاکنون مخاطبان بسیاری را به گیشه سینماها کشانده است و توانسته جای خود را در فستیوال‌های بزرگ جهانی حفظ کند. البته از این ساختار فیلم‌های سینمایی به عنوان حربه‌ای برای نشان دادن کشور موافق یا مخالف نیز بکار می‌ رود;ابزاری که در چند دهه اخیر، سینمای هالیوود یا کشورهای غربی با نگاه ویژه‌تری به آثار ایران در پیش گرفته‌اند و کارگردانان ما هم ترجیح می دهند با نگرش سیاه و بازگو کردن دغدغه مردم فیلمی پرفروش داشته باشند و هم نظر داوران و جشنواره‌های خارجی را جلب کند. البته بدست آوردن گیشه در سینمای امروز ایران که تماما کمدی شونه تخم مرغی است، راحت‌تر از آن شده که بخواهند مشکلات مردم را نشان دهند از این رو سینمای موزیکال را جایگزین سینمای فرهنگ و هنری کرده‌اند.

شاه حسینی: مهندسی فرهنگی در کشور نداریم

انسیه شاه حسینی فیلمنامه نویس و کارگردان سینما دراین باره گفت: ما مهندسی کلان فرهنگی در کشورمان نداریم و بی صاحب شده ایم. مدتی است وزارت ارشاد که مسئولیت این کار را به عهده دارد; توزیع و اکران صحیح فیلم ها را رها کرده است و هیچ کس احساس مسئولیت ندارد. در نتیجه از فیلم‌ها هیچ حمایتی نمی شود.

وی در ادامه تصریح کرد:در دنیا فیلم‌های جنگی تحت حمایت دولت است.مستقیم هر دولتی در زمینه تولید و پخش آن دخالت می‌کند و در تمام فستیوال‌ها برای آنها تبلیغات کلانی انجام می دهد.

شاه حسینی ادامه داد: وقتی یک فیلم در فستیوال‌های خارجی به نمایش درمی‌آید، دولت فیلمش را بر در و دیوار آن شهر و کشور تبلیغ می‌کند.

این کارگردان در ادامه با بیان اینکه سینمای جهان مدیریت تبلیغات دارد، اما برای ما بی‌صاحب است، در پاسخ به این سوال که آیا سینمای جنگ ما با آثار حاتمی‌کیا شناخته شده است، اظهار کرد: خیر. اینطور نیست که بگوییم فیلم‌های ابراهیم حاتمی‌کیا از سینمای جنگ و مقاومت در کشورهای خارجی طرفدار دارد، مگر آثاری که در دیگر کشورها به نمایش گذاشته می‌شود;درواقع هیچ فستیوالی نمی‌گوید که این فیلم را برای ما بفرست.

شاه حسینی گفت:در یک بازه زمانی ما خوب جلو می‌رفتیم و ثابت کردیم که برای دنیا حرف داریم. آنها تشنه حرف‌های ما هستند و تشنه تفکر ما بودند. ولی دنبال تکنیک ما نبودند چراکه تکنیک ما به سینمای آنها نمی‌رسد. وقتی ما مهندسی فرهنگی خودمان را از دست دادیم دیگر در دنیا حرفی برای گفتن نداریم درنتیجه طبیعی است که آنها ما را به بازی نگیرند.

شاه حسینی گفت:در این بین بعضی از جشنواره‌ها به دنبال این هستند که نقطه ضعف ما را بگیرند و مسائل حقوق بشری را مطرح  و سیاهی‌های جامعه را نشان دهند. درواقع من پنج سال پیش منتظر چنین روزی بودم. از زمانی که وزیر فرهنگ ما خنثی‌ترین وزیر در کابینه است باید منتظر چنین اتفاقاتی باشیم; در تمام دنیا دو وزیر اقتصاد  و فرهنگ خیلی مهم است که متاسفانه ما هر دو را امسال از دست داده‌ایم. وزیر فرهنگ ما می‌تواند رئیس کمیته امداد شود و هیچ فرقی هم برایش ندارد کجا مدیریت دارد و نورچشمی‌های خود  را صدا می‌کند.

میس: سینمای ایران تریبونی در سطح جهان ندارد

آلن میس کارگردان و مستندساز فیلم‌های خارجی معتقد است: برگزاری جشنواره‌های بین المللی ایرانی خوب است، اما بزرگترین نقص ،توزیع فیلم‌های ایرانی در خارج از کشور و دیگر جشنواره‌های جهانی است که می توان با توزیعی عادلانه‌تر تمامی آثار ایرانی را در همه کشورها به نمایش گذاشت.

وی افزود: من به عنوان کارگردانی که در خارج از ایران مشغول به کار هستم، به دلیل عدم اطلاع از فیلم‌های ایرانی و بخش توزیع ضعیفی که در دیگر کشورها انجام می شود، آگاهی زیادی در شناخت کارگردان‌ها و فیلم‌ها ندارم اما باید همه آثار سینمایی ایران در دنیا شناخته شود; نه یک کارگردان و یک فیلم.

مرزبان: حمایت مالی و معنوی ارشاد از فیلم‌های ارزشی آرزوست

پروانه مرزبان تهیه کننده و کارگردان سینما با اشاره به اکران و استقبال خوب فستیوال‌های خارجی از آثار سینمایی‌ گفت: اکثر فیلم‌هایی که ساخته ام با پرداختن به موضوع دفاع مقدس است و خوشبختانه شاید فقط این استقبال خوب از فیلم‌های من شده است که در جشنواره‌های خارجی حضور داشتند و حائز رتبه شدند.

وی در ادامه با تاکید براینکه سینما از هنرهای گران است، بیان کرد: هزینه ساخت مجموعه‌های ارزشی همیشه زیاد بوده و هست و حمایت مالی دولت یا ارشاد از آثار به  آرزو تبدیل است.شاید برخی از آثار فارابی حمایت مالی داشته باشد، اما آن هم چنان بودجه‌ای نیست که بخواهیم یک فیلم سینمایی را با آن برآورد کنیم.

مرزبان با اشاره به اکران فیلم‌های بر پرده سینما و بی‌محتوایی آن‌ها تصریح کرد: همیشه فیلمسازان ارزشی معطل یک امضأ و تایید هستند، و همواره پشت درب معاون سازمان سینمایی منتظر می‌مانند. ما برای فیلم‌های ملی و ارزشی خود تبلیغ درستی نداریم شاید برای این است که می‌گوییم توزیع و پخش درست در دیگر کشورها نداریم.

*با تمام این اوصاف و حضور آثاری چون «بچه‌های آسمان»، «نفس»، «هامون» ، «دوئل»، «آژانس شیشه‌ای» و ... اما هنوز ما در عرصه توزیع و اکران فیلم در کشورهای خارجی نقص  داریم و اگر بخواهیم اثری را معرفی کنیم باید گذری در تاریخ سینمای ایران داشته باشیم که همین موضوع نشان‌دهنده کم‌کاری کارگردان‌های امروزی ماست. البته که نباید نام جوان‌های این عرصه را فراموش کرد، اما باز کم است و کم است و کم است....

*باشگاه خبرنگاران

به گزارش سینماپرس، اغلب تصاویر مات، رنگ های مُرده بر تصویر پاشیده شده است، میمیک صورت‌ها خنثی یا عبوس، و نگاه‌ها صرفا مستقیم و روابط بین افراد سرد است. سیاه نمایی در سینما بیشتر در ژانر اجتماعی و گاهی  در درام عاشقانه جای می‌گیرد. برخی از آثار، داستانی یک خطی دارند و برخی دیگر آنقدر پیچیده هستند که مخاطب در قصه گم می‌شود.

فیلم «آنور» یا همان «سیاه» واژه‌ای است که از سال ۱۹۴۰ وارد فرهنگ لغت ادبیات سینمای جهان شد، سینمایی که پس از گذشت قرن‌ها بیش از آنکه در دنیا نگرش فرهنگی یا هنری داشته باشد، صنعتی برای انتقال پیام سیاست، جنگ، خشنونت و ... است اما همین روایت سیاه از جوامع مختلف، از سالها پیش تاکنون مخاطبان بسیاری را به گیشه سینماها کشانده است و توانسته جای خود را در فستیوال‌های بزرگ جهانی حفظ کند. البته از این ساختار فیلم‌های سینمایی به عنوان حربه‌ای برای نشان دادن کشور موافق یا مخالف نیز بکار می‌ رود;ابزاری که در چند دهه اخیر، سینمای هالیوود یا کشورهای غربی با نگاه ویژه‌تری به آثار ایران در پیش گرفته‌اند و کارگردانان ما هم ترجیح می دهند با نگرش سیاه و بازگو کردن دغدغه مردم فیلمی پرفروش داشته باشند و هم نظر داوران و جشنواره‌های خارجی را جلب کند. البته بدست آوردن گیشه در سینمای امروز ایران که تماما کمدی شونه تخم مرغی است، راحت‌تر از آن شده که بخواهند مشکلات مردم را نشان دهند از این رو سینمای موزیکال را جایگزین سینمای فرهنگ و هنری کرده‌اند.

شاه حسینی: مهندسی فرهنگی در کشور نداریم

انسیه شاه حسینی فیلمنامه نویس و کارگردان سینما دراین باره گفت: ما مهندسی کلان فرهنگی در کشورمان نداریم و بی صاحب شده ایم. مدتی است وزارت ارشاد که مسئولیت این کار را به عهده دارد; توزیع و اکران صحیح فیلم ها را رها کرده است و هیچ کس احساس مسئولیت ندارد. در نتیجه از فیلم‌ها هیچ حمایتی نمی شود.

وی در ادامه تصریح کرد:در دنیا فیلم‌های جنگی تحت حمایت دولت است.مستقیم هر دولتی در زمینه تولید و پخش آن دخالت می‌کند و در تمام فستیوال‌ها برای آنها تبلیغات کلانی انجام می دهد.

شاه حسینی ادامه داد: وقتی یک فیلم در فستیوال‌های خارجی به نمایش درمی‌آید، دولت فیلمش را بر در و دیوار آن شهر و کشور تبلیغ می‌کند.

این کارگردان در ادامه با بیان اینکه سینمای جهان مدیریت تبلیغات دارد، اما برای ما بی‌صاحب است، در پاسخ به این سوال که آیا سینمای جنگ ما با آثار حاتمی‌کیا شناخته شده است، اظهار کرد: خیر. اینطور نیست که بگوییم فیلم‌های ابراهیم حاتمی‌کیا از سینمای جنگ و مقاومت در کشورهای خارجی طرفدار دارد، مگر آثاری که در دیگر کشورها به نمایش گذاشته می‌شود;درواقع هیچ فستیوالی نمی‌گوید که این فیلم را برای ما بفرست.

شاه حسینی گفت:در یک بازه زمانی ما خوب جلو می‌رفتیم و ثابت کردیم که برای دنیا حرف داریم. آنها تشنه حرف‌های ما هستند و تشنه تفکر ما بودند. ولی دنبال تکنیک ما نبودند چراکه تکنیک ما به سینمای آنها نمی‌رسد. وقتی ما مهندسی فرهنگی خودمان را از دست دادیم دیگر در دنیا حرفی برای گفتن نداریم درنتیجه طبیعی است که آنها ما را به بازی نگیرند.

شاه حسینی گفت:در این بین بعضی از جشنواره‌ها به دنبال این هستند که نقطه ضعف ما را بگیرند و مسائل حقوق بشری را مطرح  و سیاهی‌های جامعه را نشان دهند. درواقع من پنج سال پیش منتظر چنین روزی بودم. از زمانی که وزیر فرهنگ ما خنثی‌ترین وزیر در کابینه است باید منتظر چنین اتفاقاتی باشیم; در تمام دنیا دو وزیر اقتصاد  و فرهنگ خیلی مهم است که متاسفانه ما هر دو را امسال از دست داده‌ایم. وزیر فرهنگ ما می‌تواند رئیس کمیته امداد شود و هیچ فرقی هم برایش ندارد کجا مدیریت دارد و نورچشمی‌های خود  را صدا می‌کند.

میس: سینمای ایران تریبونی در سطح جهان ندارد

آلن میس کارگردان و مستندساز فیلم‌های خارجی معتقد است: برگزاری جشنواره‌های بین المللی ایرانی خوب است، اما بزرگترین نقص ،توزیع فیلم‌های ایرانی در خارج از کشور و دیگر جشنواره‌های جهانی است که می توان با توزیعی عادلانه‌تر تمامی آثار ایرانی را در همه کشورها به نمایش گذاشت.

وی افزود: من به عنوان کارگردانی که در خارج از ایران مشغول به کار هستم، به دلیل عدم اطلاع از فیلم‌های ایرانی و بخش توزیع ضعیفی که در دیگر کشورها انجام می شود، آگاهی زیادی در شناخت کارگردان‌ها و فیلم‌ها ندارم اما باید همه آثار سینمایی ایران در دنیا شناخته شود; نه یک کارگردان و یک فیلم.

مرزبان: حمایت مالی و معنوی ارشاد از فیلم‌های ارزشی آرزوست

پروانه مرزبان تهیه کننده و کارگردان سینما با اشاره به اکران و استقبال خوب فستیوال‌های خارجی از آثار سینمایی‌ گفت: اکثر فیلم‌هایی که ساخته ام با پرداختن به موضوع دفاع مقدس است و خوشبختانه شاید فقط این استقبال خوب از فیلم‌های من شده است که در جشنواره‌های خارجی حضور داشتند و حائز رتبه شدند.

وی در ادامه با تاکید براینکه سینما از هنرهای گران است، بیان کرد: هزینه ساخت مجموعه‌های ارزشی همیشه زیاد بوده و هست و حمایت مالی دولت یا ارشاد از آثار به  آرزو تبدیل است.شاید برخی از آثار فارابی حمایت مالی داشته باشد، اما آن هم چنان بودجه‌ای نیست که بخواهیم یک فیلم سینمایی را با آن برآورد کنیم.

مرزبان با اشاره به اکران فیلم‌های بر پرده سینما و بی‌محتوایی آن‌ها تصریح کرد: همیشه فیلمسازان ارزشی معطل یک امضأ و تایید هستند، و همواره پشت درب معاون سازمان سینمایی منتظر می‌مانند. ما برای فیلم‌های ملی و ارزشی خود تبلیغ درستی نداریم شاید برای این است که می‌گوییم توزیع و پخش درست در دیگر کشورها نداریم.

*با تمام این اوصاف و حضور آثاری چون «بچه‌های آسمان»، «نفس»، «هامون» ، «دوئل»، «آژانس شیشه‌ای» و ... اما هنوز ما در عرصه توزیع و اکران فیلم در کشورهای خارجی نقص  داریم و اگر بخواهیم اثری را معرفی کنیم باید گذری در تاریخ سینمای ایران داشته باشیم که همین موضوع نشان‌دهنده کم‌کاری کارگردان‌های امروزی ماست. البته که نباید نام جوان‌های این عرصه را فراموش کرد، اما باز کم است و کم است و کم است....