هر شهروند، یک سیمرغ

فیلم‌نت نیوز، احسان عمادی: امسال هرچه پیش‌تر رفتیم، عرصه بر کاخ‌نشینان جشنواره‌ تنگ‌تر شد و کار به جاهای باریک‌تر کشید و هیچ بعید نبود اگر ماجرا چند روز دیگر ادامه پیدا می‌کرد، به نقطه‌ی گسست می‌رسیدیم و ای بسا جشنواره از میان جر می‌خورد. اولش که تا روز رسیدن به مراسم اختتامیه، تقریبا صدای همه درآمد که «چرا اسم من تو لیست نامزدها نیست و اصلا نخواستم جشنواره‌تونو و تو سیمرغ‌تون و هرچه هست!». حتی عن‌قریب بود که آقای «رحیم خارابی ماسوله» و جناب «کریم جان‌بخش سفیدکمر» و خانواده‌ی محترم رجبی نیز به فهرست معترضان بپیوندند و شاکی شوند که چرا بعدِ عمری خدمت به اهالی سینما، شایسته‌ی دریافت یک سیمرغ افتخاری تشخیص داده نشده‌اند.

بعد از آن، استاد افخمی نظریه‌پرداز اعظم «کَن و دگرباشان» -که به نظریه‌ی «لیبرالیسم و تام و جری»ِ دکتر حسن بلخاری و «جبهه‌های جنگ نرم در کشتی یوگی و دوستان»ِ دکتر حسن عباسی پهلو می‌زند-، حقه‌ای دیگر از آستین مرقع بیرون کرد و گفت گرچه خودش «پسر شجاع» است، ولی اعضای تابعیت دوگانه‌ی هیأت داوران «خانوم کوچولو» هم نیستند [به خدا که پسِ این حرف، هیچ کلیشه‌ی جنسیتی‌ای نخوابیده] و از کانادا می‌ترسند و نمی‌توانند به «ماجرای نیم‌روز» رأی بدهند. به این ترتیب ایشان به ما نشان داد که سینما چقدر بازی‌های پیچیده‌ای دارد و بر وزارت ارشاد فرض است که از سال آینده موقع انتخاب هیأت داوران، از وزارت امور خارجه و وزارت اطلاعات و سایر وزارت‌خانه‌های ذی‌ربط و بی‌ربط نیز استعلام به عمل آورد. در ادامه، یک شب آقای ایوبی به «هفت» آمد و روبه‌روی بهروز خان نشست و در یکی از بی‌نظیرترین مناظره‌های تاریخ صدا و سیما، با یک‌دیگر به گفت‌وگو نشستند؛ مناظره‌ای که فضایش دست‌کمی از روزهای خوش کودکی‌مان نداشت و ما را به یاد فرهنگ لغات و اصطلاحات آن دوره می‌انداخت؛ «دیدی زر زدی؟» «سوختی! سوختی!»، «یه‌یه‌یه!»، «شینیم بینیم باو!»، «سر تا پای هیکلت کلا چند؟»، «آینه‌ی فولادی جلوت!»، «ســـی داداس؟!»…

در روز اختتامیه نیز، هر چقدر هیأت داوران سعی کردند جوایز را به شکل عادلانه بین نامزدها تقسیم کنند تا به هر کس لااقل یکی دو سیمرغی برسد -در این حد که دوتا جایزه‌ی بازیگری نقش اول زن دادند و جایزه‌ی ویژه‌ی هیأت داوران دادند و جایزه‌ی استعداد درخشان دادند (تا خانم منیر قیدی بیش از این مکدر نشود) و جایزه‌ی نگاه ملی دادند و اگر جا داشت، لابد جایزه‌ی اقتصاد مقاومتی و جایزه‌ی تدبیر و امید و جایزه‌ی اقدام و عمل و جایزه‌ی جنگ نرم و جایزه‌ی ضدنفوذ و جایزه‌ی افتخاری و جایزه‌ی شجریان هم می‌دادند تا همه راضی باشند-، باز بعضی‌ها نمک‌خورده نمک‌دان شکستند. مثلا همین خانم قیدی، شبش آمد روی خط هفت و همه‌شان را انداخت توی ماشین لباس‌شویی یک دور کامل همراه با مکمل‌های لکه‌بر و نرم‌کننده شست و پهن کرد توی آفتاب، که «یا سیمرغ بهترین فیلم و جایزه‌ی نگاه ملی رو با هم به من می‌دید، یا هیچ‌کدوم‌شونو نخواستم.» چیزی شبیه ساندویچی‌های قدیم که نوشابه را فقط با همبرگر می‌دادند. هرچی هم بزرگ‌ترها خواستند پادرمیانی کنند و بگویند: «بابا یه سیمرغ که ارزش این حرف‌ها رو نداره؛ حالا امسال نشد، سال دیگه. دنیا که به آخر نرسیده»، به گوش‌شان نرفت که نرفت که نرفت.

عیبی ندارد. به هر حال، گذشته چراغی فراروی آینده است و باید از تجربه‌های امروز برای فردا درس گرفت. در همین راستا، ما همین‌جا از مسوولان محترم ارشاد و هیأت برگزاری جشنواره‌ 36-ام خواهش می‌کنیم از حالا به فکر سال دیگر باشند و راه تکرار را بر خطر ببندند. در واقع بهتر است که جشنواره‌ی بعدی، با شعار «هر سینماگر، یک سیمرغ» یا حتی «هر شهروند، یک سیمرغ» برگزار شود تا هیچ‌کس ناراضی از کاخ به خانه برنگردد. کار سختی هم نیست؛ فقط باید تا دیر نشده، به تعداد مکفی مجسمه‌ی سیمرغ به سازنده سفارش بدهند. حتی برای جلوگیری از تراکم کار در ایام جشنواره، می‌شود سهمیه‌ی سیمرغ هر تهیه‌کننده و کارگردان و بازیگر و فیلم‌بردار و آهنگ‌ساز و مسوول جلوه‌های ویژه‌ی میدانی و بصری و آقای کریم جان‌بخش سفیدکمر را ماهانه همراه با یارانه به حساب‌شان واریز کرد. یا هر چند وقت یک بار در طی سال، لیستی از سیمرغ‌بگیران را اعلام نمود و از ایشان خواست که با در دست داشتن کارت شناسایی معتبر و پروانه‌ی ساخت، برای دریافت سبد سیمرغ خود به ساختمان وزارت ارشاد واقع در متروی بهارستان مراجعه فرمایند.