گاهی بازیگری حرکت برلبه تیغ است!

بانی فیلم-گروه تلویزیون- زینب علیپور: اتابک نادری یکی از با تجربه ها و آدم های بی حاشیه عرصه بازیگری است. وی تا به امروز در سریال ها و فیلم های بسیاری ایفای نقش کرده است. از جمله: هیوا، کمکم کن، شوق پرواز، طلسم شدگان، هوش سیاه و در قصه ها زندگی می کنند. اما او نیز به مانند اغلب بازیگران حرفه ای و با تجربه مدتی است به واسطه شرایط تولید سریال ها در تلویزیون کم کار شده است و تمرکزش را روی تئاتر و سمت های اجرایی در جشنواره ها گذاشته است. اما پس از مدتها دوری از تلویزیون، یکی دو هفته ای است که سریال «لژیونر» به کارگردانی مسعود آب پرور را روی آنتن دارد. وی در این مجموعه نقش دکتر آذین را ایفا می کند که در ستاد مبارزه با دوپینگ ورزشکاران فعالیت می کند. نقشی که به گفته خودش شخصیت پردازی و فیلمنامه خوبی دارد. از این رو بانی فیلم با وی درباره این سریال و فعالیت های اخیرش گفت و گویی داشته که در ادامه می خوانید:

 شما پس از مدتها دوری از تلویزیون در سریال «لژیونر» ایفای نقش کردید. قطعا فیلمنامه و نقش به قدری خوب پرداخته شده بود که پس از این مدت حضور پیدا کردید. بنابراین حال که مخاطب سریال هستید، پیش بینی هایتان درست از آب درآمده است؟ – بله. در واقع بعد از مدتها من یک کار طنز را انتخاب کردم که کاراکتر لب مرزی بود. از این نظر که می توانست طنز کاراکتر احمقانه شوت تری به خودش بگیرد و هم آدم جدی که در راهی که فرهاد در پیش می گیرد، تاثیر گذار باشد. به نظر من بازی در قالب چنین کاراکتری بینابین بود. چیزی بین مرز کمدی و جدی. دوستانی که سکانس های من و زهیر یاری را دیدند، معتقد بودند که فرهاد و آذین زوج خوبی بودند و به نوعی مکمل هم هستند.  شما پیش از این سریال کار طنز کرده بودید؟ – من با کار طنز وارد این عرصه شدم. سال ۷۳ با مجموعه ۳۹ در شبکه دو وارد تلویزیون شدم که کار طنز بود. بعد از آن هم در مجموعه های طنز ۷۴ تا ۷۶ هم بازی کردم. اما بعد از مدتی از طنز فاصله گرفتم. به نوعی خودم خواستم کمی از این فضاها فاصله بگیرم. چون طنز تبدیل شده بود به برنامه های آیتمی که به همین دلیل ترجیح دادم در این زمینه کار نکنم.  فکر می کنم یکی از مهمترین دلایلش همین باشد که وقتی یک بازیگر از پس چنین نقشی بر می آید، پیشنهادهایی که به وی می شود، در همان زمینه است. این طور نیست؟ – بله. در واقع زمانی که دانشگاه بودم، یکی از سخنانی را که همواره آویزه گوشم داشتم این بود که یک نقش را تکرار نکن که تبدیل به یک کلیشه بشود. به هر حال شرایط بازیگرها با هم فرق می کند. اما فکر می کنم آنهایی که کلیشه شدند، خودشان خواستند که نقش های تکراری بازی کنند. البته گاهی شرایط باعث می شود که آنها از سر اجبار چنین پیشنهادهایی را بارها بپذیرند. البته من این چیزهار ا بد نمی دانم. اما خودم دوست ندارم که نقش های تکراری بازی کنم و کلیشه شوم. به همین دلیل به سراغ کارهای اجتماعی رفتم و در سریال های «خانه پدری» و «روزهای زندگی» و سریال هایی از این دست بازی کردم.  و در مدتی که در تلویزیون فعالیت نمی کردید، مسوولیت های اجرایی داشتید و تئاتر هم کار می کردید؟ – بله اتفاقا آخرین کار تئاتری که انجام دادم و کارگردان و بازیگرش بودم، نمایش کمدی «دپوتات» بود. بالاخره گرایش به کارهای کمدی و شکل کمدی را درست اجرا کردن را بیشتر در خودم می بینم. اما بدین معنا نیست که نگاه تک بعدی داشته باشم. به همین دلیل قرار است در یک فیلم سینمایی در ژانر دفاع مقدس حضور داشته باشم.  پس فعلا درگیر بازی در یک سینمایی هستید و فرصت بازی در تئاتر و یا سریال را ندارید؟ – نه البته نمی توانم درباره این کار توضیحی بدهم.  همانطور که می دانید قرار بود که سریال «لژیونر» در نوروز روی آنتن برود که با فضای داستان سریال هم همخوانی بیشتری داشت. حال که در این زمان و به شکل سه روز در هفته پخش می شود، فکر می کنید توانسته است مخاطب را با خود همراه کند؟ – به نظر من کار اگر مشخصه های خودش را از جمله داستان، بازیگران و کارگردانی خوب داشته باشد که به دل تماشاگر بنشیند، هر زمانی هم که پخش شود مخاطبان خودش را دارد. به عنوان مثال ما سریالی داشتیم که در ماه مبارک رمضان که باکس خوبی است، پخش شده اما آنطور که باید مورد توجه قرار نگرفته است. بنابراین من فکر می کنم خود کار باید بتواند مخاطب را با خود درگیر کند. اما معتقدم که ساعت ۱۹ باکس خوبی برای پخش یک سریال نیست.  البته ساعت ۲۳ هم بازپخش می شود. – بله اما میانگین ساعت خوب برای پخش سریال ۲۱ تا ۲۳ شب است. چون بسیاری از مردم در این ساعت تازه به منزل رسیده اند و یا زود می خوابند. بنابراین ساعتی که سریال ما پخش می شود، چندان ساعت مناسبی نیست. از این رو درصد بیننده های سریال کم می شود.  با این حال در این مدت چه فیدبکی از مخاطبان گرفته اید؟ – من که خوشبختانه بازخورد خوبی از مردم گرفته ام. تا الان هم قصه خوب بوده و توانسته برای مخاطبان جالب باشد. البته امیدوارم این شیرینی برای مردم حفظ شود و تا پایان همراهی کنند.  البته یکی از ویژگی های سریال طنز آبرومندی است که دارد و از لودگی و تمسخر عده ای فاصله گرفته است. – دقیقا به نکته ظریفی اشاره کردید. برخی از کارهای طنزی که بعضا از تلویزیون پخش می شود، لودگی را ملاک کارهایشان قرار داده اند و با جوک گفتن قصد دارند سریال را پر کنند و سکانس بانمک دربیاورند. در صورتی که به نظر من نکات بسیار ظریفی هست که باید کارگردان و بازیگر به آن اشراف پیدا کند. به عنوان مثال عرض می کنم که در سریال «لژیونر» آقای پورشیرازی در مطب من نشسته بودند و با دستگاه معاینه پزشک بازی می کرد و چراغ آن را روشن و خاموش می کرد. ما بین صحبت کردن من آن را از دستش گرفتم و خودکار به او دادم و گفتم این دستگاه خراب میشه با این بازی نکن. ما وقتی در تمرین این را انجام دادیم، کارگردان خوشش آمد. می خواهم بگویم که نکته سنجی کارگردان خیلی در پلان های یک سریال کمک می کند. حالا فکر کنید که این دقت نظر در جزء جزء پلان های این سریال مدنظر بود. همین باعث می شود که لبخند روی لب تماشاگر بنشیند. ممکن است که با دیدن این نوع صحنه ها بیننده قهقهه نزند، اما می خندد و برایش خوشایند است. ضمن اینکه اتفاق نادری است و از لودگی فاصله می گیرد.  اتفاقا با توجه به موضوعی که سریال دارد، خوشبختانه هنوز باعث اعتراض عده ای نشده است. آن هم در شرایطی که ظرفیت همه کم شده است و هر شوخی را به خودشان می گیرند و معترض می شوند! – اتفاقا به نکات جالب و درستی اشاره می کنید که کارگردان و نویسنده هم به این نکات در کار دقت کرده بودند. این هوشمندی از ابتدا در فیلمنامه وجود داشت. یعنی نکات مهمی است که ما در سریال اعلان نکردیم، بلکه اعلام کردیم. در واقع پیمان عباسی قلم زیبا و طنازی دارد و خیلی خوب فیلمنامه را نوشته است. بنابراین فیلمنامه در وهله اول خیلی مهم است و بعد از آن هوشمندی و ظرافت کارگردان است و نحوه اجرای بازیگران. در این سریال هم موقعیت هایی که ایجاد می شود برای مخاطب جذاب است. به همین دلیل فکر نمی کنم کسی معترض به این سریال باشد.  و جالب اینکه مسعود آب پرور را معمولا به واسطه کارهای پلیسی اش می شناسیم. اما با این سریال ثابت کرد که توانایی ساخت کمدی با آبرو و به دور از لودگی را هم دارد. – بله اتفاقا من از ایشان در این باره سوال کردم، گفت که فیلمنامه را خواندم و خوشم آمد و دوست داشتم که آن را بسازم. به نظر من هم آقای آب پرور در این زمینه نیز می تواند حرفی برای گفتن داشته باشد. اتفاقا با شناختی هم که از ایشان دارم، انسان بسیار طنازی است و این نگاه طناز را در رفتار و نگاهش در کار داشت. بنابراین «لژیونر» فرصت خوبی شد برای اینکه خودشان را در طنز و کمدی هم محک بزنند و امیدوارم این روند ادامه هم پیدا کند.  اتفاقا الان فرصت خوبی است برای ساخت سریال هایی از این دست که بتواند مخاطبان تلویزیون را که از این رسانه فاصله گرفته اند، به سمت خود بازگرداند. به این دلیل که مخاطبان سریال های ماهواره نیز به این نتیجه رسیده اند که در این سریال ها حرف تازه ای برای گفتن نیست و اگر کار خوبی ساخته شود، بیننده آن خواهند بود. – بله به هر حال طبیعی است. سریال های ما چه خوب و چه بد بازتاب مشکلات اجتماعی و دغدغه های خانواده ها است و با فرهنگ خودمان همخوانی دارد. اما در سریال های ماهواره دغدغه اصلی عشق و خیانت است و اینکه به عنوان مثال مافیا در کشور ترکیه چه کارهایی انجام می دهد و توانایی این را دارد که دستگاه قضایی را جابجا کند که داستان سریال را تشکیل می دهد. از طرفی هر سریالی خوراک مصرفی خانواده های ما نیست. در صورتی که سریال های ما بازتاب مسائل جامعه است و از این نظر می تواند برای مخاطب ایرانی جذاب تر باشد.

نوشته گاهی بازیگری حرکت برلبه تیغ است! اولین بار در بانی‌فیلم پدیدار شد.