مونولوگ

 تهمینه میلانی درباره فیلم «افسانه آه» «افسانه آه» اصلاً جانبدارانه نبود. این فیلم آنقدر پخته است که شما نمی توانید تصورش را بکنید. افسانه آه به زعم من قشنگترین فیلم من است. من در ۲۷ سالگی بچه های طلاق و در ۲۸ سالگی افسانه آه را ساختم. اگر افسانه آه را از لحاظ فنی بخواهیم بسنجیم نسبت به تکنیک های امروزی فیلم ضعیفی است، اما اگر در همان زمان ساخت خودش مرا تشویق می کردند امروز من یک فیلسوف – کارگردان بودم. چون من افسانه آه را از روی تئوری یونگ ساختم. اما آن را تحویل نگرفتند و در فستیوال فجر هم نگذاشتند. هیچ کس اهمیتی به این فیلم نداد و منتقدان با کمال بیرحمی نوشتند «حالا خانم برای ما فیلسوف هم شده است!» این در صورتی بود که من آدم کتاب خوانی بوده ام و خب قرار نیست که هر کسی که فیلم فلسفی می سازد فیلسوف باشد. شما فکر کنید که من فقط ۲۸ سالم بوده که آن فیلم را ساخته ام و آن حرف را زده ام. در تیتراژ هم ذکر کردم که از روی تلخون صمد بهرنگی شخصیت «آه» را برداشته ام که می شود روان مردانه ی زن، و از تئوری آنیمانینوس کارل گوستاو یونگ که روان زنانه ی مرد است هم استفاده کرده ام. چهار سال بعد از ساخت این فیلم آقای مارکو مولر که آن زمان رئیس جشنواره لوکارنو بود و اکنون رئیس جشنواره ونیز است آمد به ایران و گفت « من می خواهم فیلم هایی را که خانم ها در ایران ساخته اند ببینم.» بعد از دیدن افسانه آه با من تماس گرفت و گفت: «من می خواهم که تو بیایی لوکارنو. فیلم تو فیلم فوق العاده ای است» و افسانه آه بعد از ۴ سال به اولین جشنواره دعوت شد. خب دیر بود و فیلم باید تولید همان سال باشد که بتواند در جشنواره شرکت کند. با این حال شما اگر پرونده جشنواره های آن سال را مرور کنید می بینید که حتی ژیل ژاکوب رئیس فستیوال کن فرانسه گفته: «بهترین هدیه من که در جشنواره داشتم دیدن فیلم افسانه آه بود.»

 پنه لوپه کروز درباره وودی آلن در کمدی‌های وودی آلن شخصیت‌ها گرفتارِ مصائب و مشکلاتی می‌شوند و در مواجهه با این مشکلات وضعیت خنده‌‌داری ایجاد می‌کنند. «ویکی کریستینا بارسلونا» یکی از همین فیلم‌هاست که البته با مصائب و مشکلات بیشتری همراه شده است و به زندگی مردم عادی شباهت زیادی دارد و به همین دلیل رفته رفته از کمدی به درام متمایل می‌شود و لحن جدیدی به خود می‌گیرد. به علاوه این فیلم همانطور که خود وودی گفته یک نامه عاشقانه به بارسلون است و تصویری از بارسلون که در این فیلم نمایش داده می‌شود مانند واقعیت این شهر بسیار زیبا و چشم‌نواز است. شیوه کار وودی آلن به صورتی ست که دست بازیگران را در اجرای نقش‌ها باز می‌گذارد و با فراهم کردن یک حاشیه امن برای آنها سعی می‌کند به آنها نزدیک شود و کاری کند که آنها در راحت‌ترین وضعیت ممکن به ایفای نقش بپردازند. وودی عاشق بازیگران است و هرکسی که تاکنون در فیلم‌های وی بازی کرده است آرزو دارد روزی دوباره شانس در خانه‌اش را بزند و بتواند باز هم وودی را در فیلمی همراهی کند. قبل از اینکه قبول کنم در «ویکی کریستینا بارسلونا» بازی کنم به سراغ چند نفر از بازیگران قبلی فیلم‌های وودی رفتم و همگی متفق‌‌القول بودند که وودی دوستدار بازیگران است و به آنها عشق می‌ورزد و البته به همین دلیل بازیگران همیشه در فیلم‌های وی حضور تاثیرگذاری دارند.

 خاطره ای از بهروز وثوقی زمانی که سر فیلمبرداری فیلم «ممل آمریکایی» بودیم، صحنه‌ای بود که من می‌روم تماشای فوتبال و بعد در جریان بازی می‌آیم قالپاق ماشین‌ها را در پارکینگ می‌دزدم. وقتی رفتیم بین مردم، با اینکه مسابقه حساسی بین دو تیم بود و قرار هم نبود کسی متوجه ما شود، ناگهان مردم فهمیدند و به جای دو تیم و بازیکنان شروع کردند مرا تشویق کردن!

 اسکارلت یوهانسون درباره وودی آلن وودی استاد طراحی شخصیت‌های زن بی‌نظیر است، ریزه‌کاری ذهن زن ها را کاملا می‌شناسد و به دلیل علاقه‌ای که به زن ها دارد در خلق شخصیت‌های آنها موفق می‌شود می‌تواند نمونه‌های ماندگاری خلق کند. با این حال وقتی با وودی آلن کار می‌کنم این چیزها برایم اهمیتی ندارند و بیشتر از این خوشحالم که می‌توانم یکبار دیگر برایش بازی کنم، سر به سرش بگذارم و با او هم صحبت شوم. زن‌های وودی آلن کمتر شبیه هم هستند.وودی با اینکه دیالوگ‌نویس خوبی است،اما در فیلم «ویکی کریستینا بارسلونا» گاهی اوقات دست ما را باز می‌گذاشت تا به سمت بداهه ‌پردازی برویم. خصوصا برای نقش‌های خاویر و پنه لوپه که قرار بود به زبان اسپانیایی با هم بحث و جدل کنند. در آن صحنه‌ها نه من می‌فهمیدم آنها چه می‌گویند و نه وودی!‌ اتفاقا فکر می‌کنم وودی با این کار باعث شد بعضی صحنه‌ها خیلی طبیعی از کار در بیایند.

نوشته مونولوگ اولین بار در بانی‌فیلم پدیدار شد.