خردمندان: امیدوارم سینمای کودک پر و بال بگیرد

به گزارش خبرنگار فیلم‌نتی نیوز، فیلم بیست و یک روز بعد به کارگردانی سیدمحمدرضا خردمندان، نویسندگی سیدمحمدرضا خردمندان و احسان ثقفی و تهیه‌کنندگی محمدرضا شفاه یکی از فیلم‌هایی بود که در بخش سودای سیمرغ سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر به نمایش در آمد و توجه مخاطبان و منتقدان را به خود جلب کرد. این فیلم همچنین در بخش بهترین جلوه‌های ویژه بصری نامزد سیمرغ بلورین شد و توانست در بخش بهترین فیلم از نگاه تماشاگران در میان ۵ فیلم برتر مردمی قرار گیرد. در آن زمان همگان بر این اعتقاد بودند که بیست و یک روز بعد باید در جشنواره کودک و نوجوان شرکت می‌کرد که در اینصورت می‌توانست جوایز بسیاری را از آن خود کند.

حال در آستانه سی‌امین جشنواره فیلم‌های کودک و نوجوان اصفهان بیست و یک روز بعد به عنوان یکی از یازده فیلم بلند سینمایی این جشنواره انتخاب شده است و به این بهانه با محمدرضا خردمندان کارگردان این اثر به گفت‌وگو نشستیم.

آقای خردمندان فیلم شما در جشنواره فیلم فجر‌ حضور داشت و برای جشنواره فیلم‌های کودک و نوجوان اصفهان هم پذیرفته شده است. فکر می‌کنید هر یک از این دو جشنواره تا چه حد می‌توانند در فروش و دیده شدن فیلم تاثیر بگذارند و به طور کلی برگزاری جشنواره‌ها در تولید و‌ اکران فیلم‌ها، به ویژه فیلم‌های کودک و نوجوان تاثیری دارد یا خیر؟

فیلم بیست و یک روز بعد شاید تنها فیلم جشنواره فجر بود که دو وجه داشت. یک وجه این که این فیلم درباره کودک‌ و نوجوان است و می‌تواند برای کودک و نوجوان هم معنا داشته باشد و وجه‌ دوم این که بزرگسالان هم با فیلم کاملا ارتباط برقرار می‌کنند. در جشنواره فجر بیشتر مخاطبان بزرگسالان و منتقدان بودند و با اثر ارتباط برقرار کردند اما در جشنواره کودک و‌ نوجوان ما یک‌ وجه دیگری را خواهیم دید که مخاطب آن کودک و نوجوان است و باید دید که این‌ مخاطب چگونه با فیلم ارتباط برقرار می‌کند. آماری که ما در اکران‌های خصوصی‌مان به دست آورده‌ایم نشان می‌دهد که فیلم برای طیف نوجوان از بچه‌های دانش‌آموز تا قشر دانشجو به شدت جذاب و کاملا راضی‌کننده بوده است.

من فکر می‌کنم که جشنواره‌ها می‌توانند خیلی به معرفی فیلم‌ها کمک کنند. در جشنواره فجر تکلیف خیلی از فیلم‌ها روشن شد و از وضعیت اکرانشان هم یک برآورد کلی به دست آمد. دیده شدن فیلم ما در جشنواره فجر و در ادامه در جشنواره کودک خیلی می‌تواند به وضعیت اکران‌مان‌ کمک کند و این را هم باید در نظر بگیریم که چند سال است فیلم کودک و نوجوانی که در سینما بتواند مخاطب را جذب کند خیلی کم‌ بوده است و حتی نمونه‌های امسال هم از نظر اکران نمونه‌های تاسف‌انگیزی بود. ما امسال فیلمی را داشتیم که در مجموع ۱۰۰-۱۵۰ هزارتومان‌ فروخت. امیدوارم که بیست و یک روز اگر فیلم خوبی است از آن حمایت شود و به واسطه معرفی که در فضای جشنواره‌ها صورت می‌گیرد، بتواند اکران خوبی داشته باشد باشد و با مردم ارتباط برقرار کند.

فکر می‌کنید علت این که سینمای کودک ما این قدر ضربه خورده و فیلم‌سازها اصلا فیلمی در حوزه کودک و نوجوان نمی‌سازند ‌و یا اگر هم بسازند مورد توجه قرار نمی‌گیرد، چیست؟

من فکر می‌کنم که از اواخر دهه ۶۰ ریل سینمای کودک و نوجوان مسدود شد و در واقع تمایل سیاست‌گذاران سیاسی و فرهنگی ما برای تولید این آثار از بین رفت. به نظر من خیلی‌ها باید پاسخگوی این مسئله باشند؛ چرا اتفاقی افتاده است که نه  تهیه‌کننده‌ها حاضرند در این حوزه سرمایه‌گذاری کنند، ‌نه بازیگر حاضر است در فیلم کودک و نوجوان بازی کند و نه سینمادار حاضر است سینمایش را در اختیار چنین فیلم‌هایی قرار دهد.

ما  خودمان هم به عنوان فیلمساز درگیر این سینما هستیم، اما آن‌چه که باعث شده ما در طول این دو‌ دهه گذشته فیلم درخشانی نداشته باشیم، این است که نگاهی مبتنی بر این که این سینما به شدت مورد نیاز است وجود نداشته است. یک بخش مهم مخاطبان سینما نوجوانان هستند و سینما بسیار برای این قشر تاثیرگذار است، به دلیل این که این قشر نسبت به بزرگسالان منعطف‌تر هستند و شکل‌گیری شخصیت آنها می‌تواند در همین فضا باشد.

در‌ واقع ما با حذف سینمای کودک و‌ نوجوان این فضای بسیار مهم نوجوانان را از بین می‌بریم‌. سینمای ما از این نظر بسیار آسیب دیده است و من امیدوارم در سال‌های آینده با رویکرد و‌ مدیریت جدید و سیاست‌گذاری‌های جدیدی که شکل می‌گیرد به فکر پر و بال دادن به این سینما باشیم.

آیا فکر نمی‌کنید که یک‌ بخش بسیار زیادی از مشکل مربوط به  فیلم‌سازهاست؟ به دلیل این که فیلم خود شما برای مخاطبان کودک و‌ نوجوان اکران نشد و برای مخاطب بزرگسال به نمایش در آمد اما خیلی مورد توجه قرار گرفت!

 ما به هر حال در حوزه فیلمنامه هم خیلی مشکل داریم. اتکای سینمای کودک و نوجوان به واسطه اینکه کاراکترهایش کودک و نوجوان هستند و از سوپراستار استفاده نمی‌شود، به فیلمنامه‌هاست. در فیلم‌های دهه ۶۰‌، یعنی آن زمان که فیلم‌های پر مخاطب کودک و نوجوان ساخته می‌شد، آثار خیلی قدرتمند و حاصل کار فیلم‌سازهایی هستند که با تمام وجودشان کار می‌کنند و در واقع به این سینما عشق دارند و نتیجه آن آثاری می‌شود که مورد توجه قشر بزرگسال هم قرار می‌گیرد و با سه نسل می‌تواند ارتباط برقرار کند.

فیلم‌سازها هم توجه‌شان را از این حوزه برداشته و روی سینمای بزرگسال و جدی معطوف کرده‌اند‌. من فکر می‌کنم دلیل این اتفاق به همان سیستم پاداش و تشویق و حمایت برمی‌گردد. مثلا در همین جشنواره چه حمایتی از فیلم‌های برگزیده انجام می‌شود؟ آیا این حمایت آن‌قدر درخشان است که بتواند فیلم‌سازان دیگر را وسوسه کند که بیایند و این فضا را تجربه کنند؟ مثلا‌ در یک جشنواره‌ای که خیلی کوچک برگزار می‌شود و پرونده‌اش تا سال بعد باز نمی‌شود، طبیعتا اتفاقی نمی‌افتد، اما اگر‌ یک شور و حالی ایجاد شود و پاداش‌های‌ چشمگیر یا حمایت جدی از فیلم‌ساز انجام شود، می‌تواند توجه فیلم‌ساز را به این سمت جلب کند.

به نظر شما اگر این حمایت در اکران صورت بگیرد تاثیر بیشتری دارد؟ به دلیل این که بیشتر فیلم‌سازان ما الان از اکران ضربه می‌خورند، یعنی اکران خوب نمی‌گیرند در نتیجه تهیه‌کننده از فیلم حمایت نمی‌کند و فیلم‌ساز هم ترجیح می‌دهد در این حوزه کار نکند.

این اتفاق دو وجه دارد. یکی وجه خود فیلم‌سازان است و وجه دیگر این است که فیلم در چه سیستمی اکران شود. مثلا به نظر من فیلم کودک و نوجوان حتما باید فصل مدارس اکران شود و باید با آموزش و پرورش و سینما و مدیریت آن در رابطه با «زنگ سینما در مدرسه» هماهنگ شود. اگر تهیه‌کننده بداند که‌ چنین سیستمی موجود است و حداقل دومیلیون مخاطب دانش‌آموز دارد، قطعا او به سمت تولید فیلم می‌رود. اما اگر به این سیستم اهمیتی داده نشود و مشخص نباشد که اصلا انجام می‌شود یا نه، فیلم‌ساز هم نمی‌تواند روی آن حساب کند. به نظر من این وجه به همان اندازه که ریاضی مهم است، اهمیت دارد؛ این اتفاق نشدنی نیست و باید از آن برای توسعه سینمای نوجوان استفاده شود.

 

The post خردمندان: امیدوارم سینمای کودک پر و بال بگیرد appeared first on فیلم‌نت‌نیوز.