محسن استادعلی: شرافت و انسانیت زنان برایم ارزشمند بود

به گزارش فیلم‌نت نیوز، محسن استادعلی کارگردان فیلم زنانگی در ابتدای نشست نقد و بررسی فیلمش گفت: «وقتی وارد این خانه شدم هدفم این نبود که نشان بدهم نگاه جامعه در مورد این زنان چطور است، بلکه تلاش کردم تا آن‌ها را به عنوان انسان نگاه کنم. در مدت ۲ سالی که در حال پژوهش درباره این زنان بودم، قرار نبود فیلمی ساخته شود، اما بعد از مدتی این رفت و آمدها تبدیل به یک پروژه مستند شد. برخی از آدم‌هایی‌که در این ۲ سال با آن‌ها در ارتباط بودیم، طی این مدت از دنیا رفتند. به عنوان مثال، دو خواهری که در انتهای فیلم نشان داده می‌شوند، در ابتدای کار سه نفر بودند و یک شب متوجه شدیم که یکی از آن‌ها به علت ماندن در سرما فوت کرده است.»

استادعلی در مورد اینکه در این فیلم سعی کرده نگاه تلخی نداشته باشد، گفت: «سعی کردم در این مستند در کنار نشان دادن مشکلات، به زندگی آن‌ها امیدوارانه نگاه کنم و در واقع می‌خواستم نشان دهم که آنچه در این زنان از بین رفته، زنانگی ظاهری است، اما شرافت و انسانیتی که در آن‌ها وجود داشت برایم بسیار ارزش داشت و همین موضوع دلیل اصلی ساخت این مستند بود. در تمام فیلم‌هایی‌که ساخته‌ام با یک گروه مشخص کار کردم و تقریبا کسانی که بخش‌هایی مثل تدوین، فیلمبرداری و صدابرداری را انجام می‌دهند افرادی هستند که سال‌ها درکنار من بودند و به همین دلیل با نگاه همدیگر کاملا آشنا هستیم.»

او ادامه داد: «در زمان فیلمبرداری پلان و راش‌های زیادی نمی‌گیرم، به دلیل اینکه معتقدم در زمان تدوین کار سخت می‌شود. البته روند تدوین این فیلم به دلیل حساسیت موضوع کمی طولانی‌تر شد، زیرا ما یک شخصیت دیگر هم در فیلم داشتیم اما بنا به دلایلی مجبور شدیم آن را از نسخه نهایی فیلم حذف کنیم.»‌

استادعلی در پاسخ به پرسشی درباره واکنش زنان حاضر در فیلم در مقابل دوربین فیلمبرداری، گفت: «قبل از شروع کار، مدت زمان زیادی را با آن‌ها گذراندم و پژوهش‌های بسیاری درباره این‌گونه زنان و خانه‌های سلامت انجام دادم و بعد آرام آرام با آن‌ها ارتباط گرفتم و به شناخت دقیق‌تری از آن‌ها رسیدم و زمانی که فیلمبرداری را شروع کردیم آن‌ها زندگی خودشان و ما هم کار خودمان را می‌کردیم. حضور در چنین خانه‌هایی برای بسیاری از زنانی‌که وضعیت موجود در فیلم زنانگی را دارند یک آرزوست به دلیل اینکه تنها در شرایط پیچیده‌تر و وقتی هوا سرد می‌شود بسیاری از این زنان جایی برای زندگی ندارند و این موسسات خیریه، سرپناهی را برای آن‌ها به وجود می‌آورد.»‌

استادعلی در پاسخ به پرسشی درباره اینکه فیلم را برای مسئولان نمایش داده است، گفت: «تلاش کردیم در شورای شهر این فیلم را نمایش دهیم تا اگر امکان داشت خانه بزرگ‌تری برای آن‌ها احداث شود اما متاسفانه امکان‌پذیر نشد و متوجه شدم از یک جایی به بعد دیگر برای هر بخش و هر کمکی به شدت باید بجنگم و پی‌گیری کنم. در تلاش هستم تا در صورت فراهم شدن شرایط، این فیلم در گروه هنر و تجربه اکران شود و به خوبی دیده شود.»

او با اشاره به مشکلات معیشتی مستندسازان، گفت: «گذران زندگی من از راه مستندسازی نیست و به همین دلیل تلاش می‌کنم تا خودم به خودم سفارش دهم و برای ساخت فیلم به سمت علایق شخصی‌ام بروم، اما فیلم‌هایی‌که تا کنون ساخته‌ام نه تنها زیان‌ده نبوده بلکه به سوددهی کامل هم رسیده‌اند. در چند سال اخیر آثار مستندی دیدم که به شکلی غیر قابل قبول و غیراخلاقی ، روایت بیرونی و ذهنی کارگردان را وارد فضای مستند کرده بودند و به نوعی دخل و تصرف در موضوع کرده‌اند و داستان‌سرایی شخصی را به جای پیگیری و سرکردن با موضوع و شخصیت، جا انداخته بودند که همین دلیل باعث ایجاد شک و تردید در مخاطب می‌گردد و به نظرم کار شرم‌آوری است.»

کارگردان زنانگی در مورد سینمای دهه شصت و فیلمسازان آن دوره گفت: «از سینمای دهه ۶۰ آثار فیلمسازانی همچون ابراهیم مختاری و محمدرضا مقدسیان را پیگیری می‌کردم که یک خط روایی پرکشش از درون موضوع و از طریق زندگی با شخصیت‌ها را داشتند و همین امر باعث ماندگاری آن آثار شده است.»

استادعلی در پایان درباره فعالیت جدیدش گفت: «فیلم جدید من مانند آثار قبلی‌ام یک موضوع اجتماعی است و داستان مادر و پسری است که باهم اختلاف دارند و قرار است که یک هدف مشترک را به سرانجام برسانند ولی هنوز قطعیتی در ساخت آن نیست.»