روانی
(۱۳۷۶)مادر مریم در جوانی از سرطان خون مرده است و مریم که مثل مادرش ـ اما تنها به دلیل بحران های عصبی ـ مرتباً خون دماغ می شود، همواره بر این باور است که سرطان دارد و چیزی به پایان عمرش نمانده و این تصور، به خصوص حالا در ۲۸ سالگی (سن مرگ مادرش) به اوج رسیده است. نوری، مرد تنهایی که سال هاست با پیرزنی کولی که او را خاله می نامد زندگی می کند، از چند سال پیش با دیدن مریم در عکاسی محل کارش او را زیر نظر گرفته و مدام به دنبال فرصتی است که توجه او را به خود جلب کند. به این منظور، نوری مدام خاله را به سراغ مریم می فرستد تا در پارک به عنوان فالگیر، رسیدن مسافر سفیدپوشی را به او نوید دهد که داروی شفابخش را برای مریم به ارمغان خواهد آورد. مریم به اصرار پدر و نامادری خود با مهندسی به نام امیر ازدواج می کند؛ اما پس از ازدواج ـ که بحران های عصبی تازه ای برای مریم به همراه دارد ـ نیز نوری دست از سر او برنمی دارد و سرانجام با لباس سرتاپا سفید به سراغ مریم می آید و خود را مسافری معرفی می کند که از آن سوی اقیانوس ها آمده است. نوری با مریم قرار می گذارد که روز بعد پس از جدا شدن مریم از همسرش داروی شفابخش را برای او بیاورد؛ اما به اصرار امیر مریم مجبور می شود با شوهرش به شمال برود. در این میان امیر ـ که از بیماری روانی مریم آگاه است و می داند که سرطان ندارد ـ به سراغ پزشک خانوادگی مریم می رود و اطمینان می یابد که همسرش به او خیانت نخواهد کرد. در حالی که مریم سعی می کند مسافر سفیدپوش را از یاد ببرد، نوری نقشه تازه ای طراحی می کند و با کشاندن امیر به خانه پیرزن کولی، خود به سراغ مریم می رود و از او می خواهد خانه را ترک کند و با هم به مسافرت بروند. مریم وقتی حرف های نوری را درباره خانواده از هم پاشیده و سرخوردگی دوران کودکی اش می شنود، به بیماری روانی او پی می برد و اعتماد به نفسش را در مقابل او به دست می آورد. امیر نیز که به بحران روحی و قصد نهایی نوری پی برده، با سرعت خود را به خانه می رساند و نوری را بیرون می اندازد. حالا مریم حس می کند که از بحران روحی رهایی یافته است.
جوایز و افتخارات
۱۳۷۷ - نقش اول مرد در جشن سینمای ایران
