ایتالیا با تمام وجود قهرمان شد، دلم برای فوتبال ایران سوخت | یادداشتی از رحمان رضایی

اختصاصی طرفداری / رحمان رضایی، ملی پوش سابق فوتبال ایران که سابقه حضور نزدیک به ده سال در فوتبال ایتالیا را دارد، قبل از آغاز یورو ۲۰۲۰ به طرفداری گفته بود ایتالیا با مانچینی قهرمان اروپا می شود. رحمان رضایی همچنین همزمان با پایان مرحله گروهی یورو ۲۰۲۰ با حضور در رسانه طرفداری در برنامه بی واسطه روبروی مهدی جوانی نشست و لا به لای پاسخگویی به پرسش های کاربران عزیز طرفداری، تاکید کرد ایتالیا شانس اول قهرمانی است و در گفتگو با علی کلهری نیز صریح و شفاف گفت دوست دارد ایتالیا قهرمان شود.

به گزارش طرفداری، بعد از قهرمانی ایتالیا در یورو ۲۰۲۰ از رحمان رضایی خواستیم از دریچه نگاه خود قهرمانی ایتالیا را تحلیل کند اما این لژیونر سابق و چهره بین المللی فوتبال ایران یادداشتی در اختیار طرفداری گذاشت که خواندن آن را به شما توصیه می کنیم، یادداشتی که حقایق دردآوری درباره فوتبال ایران را یادآوری می کند. با سپاس از رحمان رضایی این نوشته را حتما بخوانید:

ایتالیا بازی کرد، انگلیس تماشا!

اگر بازیکنان تیم ملی انگلیس آدم های راستگویی باشند، در جواب این پرسش که دیشب کجا بودید، باید بگویند به ومبلی رفته بودیم تا بازی ایتالیا را تماشا کنیم! لطفا این شوخی را به حساب علاقه من به تیم ملی ایتالیا نگذارید، نه موضوع چیزی جدا از علاقه است. انگلیس شب گذشته مقابل ایتالیا بازی نکرد، تماشا کرد. این ایتالیا بود که به ارائه بازی فوتبال مشغول بود و انگلیس بیشتر نقش تماشاچی را ایفا می کرد. تمام دقایق بازی را مرور کنید. ایتالیایی ها از عقب زمین اقدام به بازیسازی می کردند، با پاس های تمرین شده و کارهای ترکیبی توپ و جریان بازی را رو به جلو انتقال می دادند و بعد بسته به شرایط بازی، یا با یک پاس چیپ چند بازیکن حریف را از بازی خارج می کردند و دست به طراحی حمله می زدند یا با جا به جایی های سریع برای خودشان فضای طراحی حمله می ساختند اما انگلیسی ها با دومین یا سومین پاس، توپ بلند ارسال می کردند.

انگلیس گل زد، ایتالیا عصبی شد، مانچینی مدیریت کرد

انگلیس میزبان بود و باید با حمایت تماشاگران خودی ابتکار عمل را به دست می گرفت اما این اتفاق اصلا رخ نداد. آنها بعد از گلی که زدند، درهای بازی را بستند و البته ایتالیا نیمه اول را عصبی پشت سر گذاشت که تا حدودی طبیعی بود. وقتی در فینال، دقیقه دوم بازی گل می خوری، آن هم در خانه حریف و تیم مقابل درهای بازی را می بندد، واکنش های عصبی جای رفتار منطقی را می گیرد اما بین دو نیمه مانچینی این عصبانیت را از تیمش گرفت و دیدیم آنها نیمه دوم دیگر اشتباه نیمه اول را مرتکیب نشدند و به دلخواه انگلیس، عصبی بازی نکردند.

قهرمانی انگلیس چیزی به فوتبال اضافه نمی کرد!

ایتالیا قهرمان شد، خوشحالم اما خوشحالی من به این دلیل که در ایتالیا فوتبال بازی کردم نیست، خوشحالی من برای فوتبال دنیاست. قهرمانی انگلیس چیزی به فوتبال دنیا اضافه نمی کرد. این که یک تیم توپ را به حریف بدهد و دسته جمعی دفاع کند و با بازی مستقیم دنبال حادثه باشد، اگر دوباره در فوتبال دنیا اپیدمی شود، فوتبال بخش عمده ای از جذابیت خود را از دست می دهد. تصور کنید انگلیس با این روش قهرمان می شد، تئوریسین ها دنبال تکثیر این روش می رفتند، آن وقت در گوشه گوشه دنیا این سبک مشتری پیدا می کرد اما حالا این ایتالیاست که با فوتبال مدرن خود الهام بخش می شود و مربیان جوان دنبال الگو برداری از این نحوه بازی می روند. 

فوتبال ایتالیا، رفتار ایتالیا؛ اعتراف می کنم ما با هم هیچ شعری نخواندیم!

درباره نحوه بازی ایتالیا حتما سر فرصت حرف می زنم اما می خواهم درباره درس هایی که ما باید از ایتالیا بگیریم، بنویسم؛ آنچه ما باید از ایتالیا بیاموزیم فقط فوتبال داخل زمین شان نیست، رفتار بیرون زمین شان هم آموزنده است.

وقتی شور و شوق ایتالیایی ها موقع سرود ملی کشورشان و اتحاد و یکپارچگی آنها را در طول جام دیدم واقعا حسرت خوردم، آنها انگار یک خانواده هستند، یک فامیل... من سالها برای تیم ملی ایران بازی کردم و در آن سالها پیروزی های بزرگ، کم نداشتیم، عربستان را بردیم، ژاپن را شکست دادیم، کره جنوبی را در چین ۴ به ۳ بردیم، در همان چین سوم آسیا شدیم و روی سکو رفتیم، به جام جهانی صعود کردیم، هرگز به خاطر نمی آورم روی سکو، در هواپیما، در جشن داخل زمین، درون رختکن، در لابی هتل یا در هر جای دیگری، با تمام ملی پوشان یک شعر یا یک شعار را دسته جمعی خوانده باشیم، هرگز به یاد ندارم شور و شوق و اتحادی که در تیم مانچینی دیدم را در تیم ملی کشورم تجربه کرده باشم. ما در جشن های مان هم گروهی شادی نمی کنیم، هر سه چهار نفر با هم یک گوشه شادند و انگار نه انگار همه زیر یک پرچم هستیم.

جشن ایتالیایی ها و جشن ما 

در ایتالیا میلان و اینتر، رم و لاتزیو، یوونتوس و بقیه، همه با هم رقیب هستند اما وقتی پیراهن تیم ملی را می پوشند، همان خانواده و فامیلی می شوند که گفتم اما در ایران، حتی در یک تیم باشگاهی هم همه با هم رفیق نیستند حالا دیگر تیم ملی به جای خود. پرسپولیس قهرمان سوپر جام می شود، جام را با هم بالای سر می برند، آن هم چون مجبورند، سکوی اهدای جام طوری ساخته شده که همه کنار هم جام را بگیرند، جام را بالای سر می برند و به دو دقیقه نکشیده، در زمین پخش شده اند، یکی به تیر دروازه تکیه داده و لایو می رود، یکی دیگر در حال خوشحالی با شخصی آن طرف تلفن همراهش است و وسط زمین هم بازیکنان دو سه نفره دور هم جمع شده اند و در چند گروه کوچک شادی می کنند اما ایتالیایی ها وقتی ساعت ها بعد از قهرمانی در حال بازگشت به کشورشان هستند، باز هم در هواپیما با هم سرود می خوانند و به معنی واقعی کلمه متحد هستد. هیچ کدام از رفتارهای شان هم شو نیست و شادی ها و صمیمیت ها واقعی است.

وقتی ایتالیا جام را بالای سر برد، تا صبح بیدار بودم، شبکه های ایتالیایی را می دیدم و رسانه های کشورشان را دنبال می کردم، تمام بزرگان ایتالیا به تیم مانچینی تبریک گفتند، هیچکس طعنه نزد، هیچ بزرگی متلک بار بازیکنان نکرد و این همان چیزی است که در ایران نیست.

سیاست فوتبالی یا فوتبال سیاست زده؟

ما چه وقت مثل ایتالیایی ها در فوتبال، یک تیم، یک خانواده و یک فامیل می شویم؟ ما چند سال از آنها عقب هستیم؟

بگذارید خیال تان را راحت کنم؛ در ایتالیا وقتی نخست وزیر کشور وارد فوتبال می شود، فوتبال ایتالیا سیاسی نمی شود، این سیاست شان است که فوتبالی می شود، آنها از فوتبال شان در قبال سیاست محافظت می کنند و فوتبال را در جایگاهی بلند مرتبه می نشانند اما ما اینجا با فوتبال چه می کنیم که حتی یک مشاور وزیر هم می تواند فوتبال ما را به سمت سیاست منحرف کند؟ ایتالیا با تمام وجود فوتبال بازی می کند و با تمام وجود از فوتبالش محافظت می کند و با تمام وجودش قهرمان می شود، ما هم همیشه در تیم ملی با تمام وجودمان فوتبال بازی می کردیم اما باید قبول کنیم نتوانستیم با تمام وجودمان از فوتبال محافظت کنیم!

همه فدای ایران، همه فدایی تیم ملی

برای یادگیری فوتبال مدرن ایتالیا به ابزار نیاز داریم اما یادگیری رفتار آنها ابزار نمی خواهد، ما که مثل ایتالیایی ها مردمانی احساسی هستیم، از این اتحاد سرمشق بگیریم؛ استقلال، پرسپولیس، تراکتور، سپاهان، نساجی، گل گهر همه باید فدایی تیم ملی باشند. تهرانی، تبریزی، اصفهانی، شیرازی، شمالی، جنوبی، ترک، لر، کرد، بلوچ، بختیاری، گیلک همه فدای ایران...