می‌توانیم فیلم‌هایی مانند تک‌تیرانداز را که تولیدشده باز هم در سینما تکرار کنیم و بسازیم

فیلم سینمایی «تک تیرانداز» محصول بنیاد فرهنگی روایت، موفق به کسب دو سیمرغ از سی‌ونهمین جشنواره فیلم فجر شد، اگر چه به نظر می‌رسید حق این فیلم بیش از دو سیمرغ باشد. یکی از سیمرغ‌هایی که به این فیلم تعلق گرفت، سیمرغ «جلوه‌های ویژه میدانی» است که در بخش فنی جشنواره دسته‌بندی می‌شود. ایمان کرمیان، مسئول جلوه‌های ویژه میدانی فیلم تک‌تیرانداز و فیلم «یدو» در گفتگو با «جوان» درباره حضور در این فیلم و تولید جلوه‌های ویژه میدانی در سینما توضیح داده است.

امسال سیمرغ بلورین جلوه‌های ویژه میدانی را از آن خود کردید، لطفاً درباره کارهای خاصی که در فیلم تک‌تیرانداز صورت گرفته بود، توضیح دهید.

وقتی فیلمنامه را فرستادند و خواندم، قرار شد جلسه حضوری با آقای غفاری داشته باشیم. با ایشان دورادور آشنا بودم، اما چیزی که من را به این فیلم جذب کرد، شخصیت شهید زرین بود و تصمیم گرفتیم هر چقدر می‌توانیم به شخصیت نزدیک شویم و حتی اگر جایی امکانش نبود، تفکراتش را برای نسل جوان نشان دهیم. در خصوص جلوه‌های ویژه فیلم باید بگویم اساساً تک‌تیراندازها نقاط خاص و اهداف خاصی را هدف قرار می‌دهند، اما در خصوص شهید زرین موضوع متفاوت بود. این شهید بزرگوار هر هدفی را نمی‌زد، مثلاً افرادی را که سر نماز بودند، هرگز نمی‌زد، سربازها را نمی‌زد و تنها فرماندهان ارشد بعثی را هدف قرار می‌داد و همین برای من جذاب بود و وقتی زندگینامه شهید را خواندم برایم بسیار جذاب‌تر شد، به خصوص که چندی پیش هم فیلم مستندی از این شهید را کار کرده بودم و به نوعی آشنایی قبلی از ایشان داشتم.

جایگاه جلوه‌های ویژه میدانی در سینمای ایران را چگونه متصور هستید و به نظر شما به رغم تولیدات کم در حوزه دفاع مقدس آیا بحث جلوه‌های ویژه میدانی محدودتر نشده است؟

جایگاه جلوه‌های ویژه میدانی در سینمای ایران جایگاه بسیار خوب و مناسبی است. ما از نظر علم، دانش و توانایی از سطح منطقه‌مان بالاتر هستیم و به نظرم همان‌طور که در سایر گفت‌وگوهایم نیز گفته‌ام ما تنها از نظر تجهیزات آن هم از سینمای هالیوود و بالیوود، نه در سطح کشورهای منطقه، یک مقداری پایین‌تر هستیم. درباره تولیدات حوزه دفاع مقدس بله، وقتی فیلم دفاع مقدسی تولید شود باید در بخش‌هایی نهادها و ارگان‌هایی همراهی و کمک کنند و قطعاً وقتی این دستگاه‌ها به شما کمک نکنند، قطعاً نمی‌شود تولید کرد و طبعاً جلوه‌های ویژه میدانی در حوزه آثار دفاع مقدس بسیار محدود می‌شود ولی قطعاً جلوه‌های ویژه همه‌اش بحث انفجار و جنگ نیست. در فیلم‌های اکشن، ملودرام و سوررئال از جلوه‌های ویژه بسیاری استفاده می‌شود و یک مدیر جلوه‌های ویژه باید در تمام اجزای سینما تخصص داشته باشد، باید آشنا به گریم و دوربین باشد و شاخه‌های مختلف را بشناسد تا بتواند مدیریت کند. ما سرداران گمنام بسیاری داریم، از طرفی فیلمسازان کاربلد و کاردرست بسیاری هم در سینما داریم که بتوانند آثار خوبی تولید کنند، مانند همین تک‌تیرانداز، ما می‌توانیم فیلم‌هایی مانند تک‌تیرانداز را که تولیدشده باز هم در سینما تکرار کنیم و بسازیم.

قطعاً جلوه‌های ویژه میدانی در آثار دفاع مقدسی مخاطرات بسیاری دارد، کمی از خطرات این حرفه در سینمای دفاع مقدس بگویید.

قطعاً جلوه‌های ویژه میدانی در تمامی آثار سینمایی خطر دارد. اصلاً این شغل کاملاً پرخطر است و به نظر من زندگی کردن خودش یک نوع خطر کردن و ریسک کردن است، مانند اینکه از در منزل بیرون بروید و هزار و یک اتفاق بیفتد، این حرفه هم حرفه پرخطری است و باید درست کار کنید و روی کاری که انجام می‌دهید تمرکز داشته باشید تا خطرات بسیار کم شود. خواهشم این است تجهیزات حرفه‌ای وارد سینما شود و ارگان‌هایی که می‌توانند، به این بخش کمک کنند تا تمام این خطراتی که از دور نشان داده می‌شود کم و کمتر شود.

برگردیم به فیلم تک‌تیرانداز. یکی از نقاط قوت فیلم در جشنواره همین جلوه‌های ویژه میدانی بود. انفجارهای فراوان و فضای کاملاً جنگی فیلم خللی در تصمیم‌گیریتان پیش نیاورد؟

اینکه صرفاً نقاط ویژه فیلم جلوه‌های ویژه میدانی‌اش بود را قبول ندارم. فیلم نقاط قوت بسیاری داشت؛ فیلمبرداری بسیار درخشان، کارگردانی، تدوین، صحنه و سایر اجزای فیلم بسیار خوب بود. این را بیان کنم که یک تیم بسیار جوان در این پروژه و فیلم تک‌تیرانداز حضور داشتند که بسیاری‌شان جنگ را ندیده و فقط شنیده‌اند.

تک‌تیرانداز تنها فیلمی بود که مستقیماً به موضوع دفاع مقدس می‌پرداخت و اساساً در چند سال گذشته از این گونه آثار بسیار کم داشتیم. تحلیل شما چیست و چرا تولیدات سینمای جنگی که مستقیم به موضوع دفاع مقدس می‌پردازد در سینما کم شده است؟

اساساً فیلم جنگی ساختن با این موضوع، واقعاً سخت است، چون امکانات و ادوات خاص خود را می‌خواهد و مانند فیلم آپارتمانی نیست و اساساً فیلمی از نوع تک‌تیرانداز را نمی‌توان به سادگی ساخت. به نظرم برای تولیدات اینچنین سنگینی نهادها و ارگان‌ها باید پای کار بیایند و حمایت کنند.

اوایل دهه ۷۰ بیشترین آثار دفاع مقدسی در سینما تولید شده است، علت این افزایش چه بود و چطور شد که ناگهان شاهد کاهش این آثار در سایر دهه‌ها بودیم؟

فکر می‌کنم در آن سال‌ها از طریق سینما می‌خواستیم عمق فاجعه جنگ را نشان دهیم و اینکه چه اتفاقی افتاد، اماای کاش همان‌ها را در دهه ۹۰ مجدداً بازتولید کنیم و نشان دهیم. در دهه ۷۰ کارگردانان بزرگی، چون مرحوم رسول ملاقلی‌پور، ابراهیم حاتمی‌کیا و احمدرضا درویش آثار فاخری را تولید کردند. باید الان بیاییم با فیلمسازان مستعد و جوان همان آثار دفاع مقدسی را تولید کنیم، ما خیلی حاج احمدها داریم، ما شهید زین‌الدین و شهید وزوایی داریم، شهید همت داریم، باید این شخصیت‌ها را برای جوانان بشناسانیم.