عباس میرزایی: هیأت داوران و منتقدان منصفانه تر به تدوین های خلاقانه نگاه کنند/ کارهای ساده و آسان مرا راضی نمی کند!

تدوین گر فیلم سینمایی «انزوا» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: شیوه تدوین و نگرش من در این عرصه به دیدگاه برادرم باز می گردد و دلیلش آن است زمانی که من کار تدوین را شروع کردم از پایه و اساس او همه چیز را به من یاد داد و من به لحاظ ذهنی بسیار نزدیک به او هستم و شبیه به او کار می کنم و می توانم تأکید کنم که کار من تحت تأثیر او است.

وی در پاسخ به این سوأل که آیا این اتفاق باعث نمی شود جز مرتضی علی عباس میرزایی با هیچ فیلمساز دیگری نتوانید کار کنید اظهار داشت: در واقع آن نگرش به عنوان یک سبک جدید و خلاقانه است؛ ما در سینما با ۲ نوع تدوین مواجه هستیم؛ یک تدوین های ساده و خطی و روان و دیگری تدوین های خلاقانه و سرشار از نوآوری!؛ قطعاً تدوین های یک خطی بسیار ساده تر از تدوین ها نوآور و خلاق هستند. کسی که می تواند یک کار سخت را انجام دهد قطعاً انجام یک کار ساده برایش سختی ندارد و پیوند دادن سکانس ها بر اساس فیلمنامه برای او راحت است! اما در کار خلاقانه و نوآور وضعیت فرق می کند.

عباس میرزایی ادامه داد: یک زمانی کارگردان چیزی بیشتر از فیلمنامه طراحی کرده و انتظار دارد تدوین گر در راش ها خلاقیت به خرج دهد. مسأله این است که نوع تدوین خطی در سینمای ایران دیگر به تکرار رسیده و اگر می خواهیم اندکی به گرد پای سینمای دنیا برسیم باید دنبال نوآوری و خلاقیت باشیم. ما باید به این باور برسیم که دیدن فیلم ها در سینمای ایران دیگر برای مخاطبان هم سخت شده چرا که بالای ۸۰ درصد فیلم ها تدوین های ساده دارند و همین که امثال ما با امکانات اندک فضای متفاوتی را خلق می کنیم باید مورد حمایت قرار بگیریم.

این تدوین گر تأکید کرد: کارهای ساده و آسان مرا راضی نمی کند و تأکید می کنم که کار ساده برای من سینما نیست! سینما باید بیننده را به وجد بیاورد و او را جذب کند؛ مخاطب در سینما قطعاً نمی خواهد اثری در حد و اندازه و کیفیت فیلم های ویدیویی و سریال های تلویزیونی ببیند. ما نباید به سینما اینقدر سردستی نگاه کنیم و اگر قرار باشد نگاه مان به سینما سردستی باشد بهتر است برویم و فیلم ویدیویی بسازیم و آن را از طریق شبکه نمایش خانگی پخش کنیم.

وی در پاسخ به این سوأل که فکر می کنید بی توجهی به خلاقیت در سینما تا چه میزان نشأت گرفته از مشکلات فرهنگی جامعه است و اینکه عدم توجه مسئولان به سینمای آوانگارد به امثال شما چه ضررهایی می رساند اظهار داشت: ما در دوره ای به سر می بریم که در خیلی مواقع مدیران به لحاظ سنی با جوانان برابری نمی کنند، ذهنیت باز ندارند، خلاقیت ندارند. این مسائل در کار ما دخیل است. این ضعف کلی در جامعه ما هم وجود دارد. بنده معتقدم تا زمانی که به جوانان اعتماد نشود ما دچار این مشکل هستیم.

عباس میرزایی خاطرنشان کرد: مردم و مدیران نباید از تغییر در هنر وحشت داشته باشند و تنها پیروی تکرار و کلیشه باشند. ما متأسفانه در جامعه ای زندگی می کنیم که دنبال تغییرات خوب نیستیم و اگر تغییر خوبی هم ایجاد می شود پذیرای آن نیستیم همه این ها از ضعف سیستم مدیریتی سرچشمه می گیرد. ما امیدوار هستیم بتوانیم خلاقیت را در سینمای ایران تاحدودی جا بیندازیم و مخاطبان خودمان را پیدا کنیم.

کارگردان مستند «و آزادی» در بخش دیگری از این گفتگو یادآور شد: هیچ وقت یادم نمی رود در جشنواره ۲ سال قبل و سر فیلم «انزوا» چون نوع و شیوه تدوین من تازه بود چقدر مرا کوبیدند و منتقدان چقدر نقدهای منفی روی کار من نوشتند. حرف هایی زده شد که به هیچ عنوان مرا خوشحال نکرد. البته کسانی بودند که مرا تشویق می کردند اما در هر حال بدجور ذوق مرا کور کردند. من مرتب از خودم سوأل می کردم چرا این همه زحمت من و متفاوت بودن این فیلم را کسی نمی بیند.

وی ادامه داد: اما بعدها که به مرور این فیلم به جشنواره های خارجی راه پیدا کرد و تدوین جالب توجهش با استقبال روبرو شد متوجه شدم که این مشکل در کشور من است و دید منفی ام نسبت به کارم از بین رفت. من شیوه کار خود را در «انزوا» نشان دادم و در «خون خدا» هم از همان شیوه تبعیت کرده ام و در راه خودم ثابت قدم هستم و امیدوارم که اتفاقات خوبی برای فیلم در جشنواره رخ بدهد.

عباس میرزایی در پاسخ به این سوأل که چقدر امید دارید در این دوره از جشنواره سیمرغ بلورین بهترین تدوین گر را از آن خود کنید اظهار داشت: من چه در «انزوا» و چه در «خون خدا» تنها یک اپراتور بودم چرا که ذهنیت زیبا و خلاقانه برادرم را پیاده کردم؛ او می دانست چه می خواهد و من با پلان های تمیزی طرف بودم. در هر صورت من بسیار خوشحال می شوم در وهله اول زحمت های مرتضی علی عباس میرزایی دیده شود و بعد خوشحال می شوم اگر هیأت داوران نگاه متفاوتی داشته باشند و تدوین این فیلم توسط هیأت داوران و منتقدان به خوبی دیده شود؛ حالا اگر سیمرغ را به من بدهند قطعاً ممنون می شوم!