علیه فراموشی / ۳۰ سال پس از پرواز بی بازگشت ۶۵۵

 قاسم قلی پور تهیه کننده سینما در اعتماد نوشت :

«ایران»: از دوازدهم تیرماه ۱۳۶۷، سی سال می گذرد. ساعت ۱۰:۱۷ ناو امریکایی وینسنس هواپیمای مسافری ۶۵۵ تهران به مقصد دوبی را سرنگون کرد و ۲۹۹ سرنشین آن کشته شدند. همه روایت آن مظلومیت، در هنر و ادبیات ما و بخصوص در عرصه تصویر، خلاصه شده است به دو مستند «پرواز بی بازگشت» و «پرواز ۶۵۵»، همین. غفلت سینما در روایت آن جنایت امریکایی در همه این سال ها، تلخی آن فقدان را دوچندان می کند. در جهانی که آشکار و پنهان ایران به حمایت از تروریسم متهم می شود، چرا ما در روایت ترور دولت امریکا سکوت کرده ایم؟! پرسشی که کوتاه ترین پاسخ به آن می تواند این باشد: اهمال مسئولان هنر و ادبیات در این ۳۰ سالی که رفت. تنها فیلمنامه نوشته شده درباره این واقعه بعد از سال ها همچنان معطل و منتظر تامین اعتبار و بودجه است تا بر اساس آن یک فیلم سینمایی ساخته شود.
٭ ٭ ٭
من بر اساس یک تکلیف ملی و روایت مظلومیت قربانی های سرنگونی پرواز ۶۵۵ فیلمنامه «یو اس اس وینسنس…» را سال ها پیش نوشتم. چهار سال پیش از ساختن این فیلم خبر دادم. آن هنگام فکر می کردم بزودی با تامین اعتبار زمینه ساخت فیلم آغاز می شود و طبیعی بود که چنین اثری تولید شود، اما عملاً چنین نشد. از آن روز چهار سال می گذرد و با مراکز و مجامع مختلف هنری و نهادهای دولتی مسئول در حوزه هنر و همین طور مجامع سینمایی دفاع مقدس هم مکاتبه کردیم و فیلمنامه را برایشان فرستادیم و از آنها خواستیم برای روایت این مساله ملی کمک کنند و زمینه های ساخت و تولید این فیلم را فراهم آورند اما عملاً هرچه به در و دیوار زدیم راه به جایی نبردیم و کسی از ساخت این فیلم حمایت نکرد. خاطرم هست، همان موقع فیلمنامه را به احمد میرعلایی مدیر وقت بنیاد فارابی ارائه کردیم، ضمن تایید فیلمنامه گفتند بودجه نداریم. بخشی از فیلمنامه، مستند به اعتراف رسانه ها و مقام های مسئول امریکایی به جنایت شان است. آنها که بلافاصله پس از این واقعه تلخ ادعا می کردند اشتباه شده است، پس از چندی اعتراف می کنند اشتباهی در کار نبوده است. در خصومت و دشمنی امریکا علیه ایران از کودتای ۲۸ مرداد سال ۳۲ تا وقایع دیگر هیچ شکی نیست؛ اما سرنگونی هواپیمای مسافری ایرانی یک اقدام تروریستی آشکار از سوی دولت امریکا، علیه ایران بود. من نمی دانم مسئولان از حیث سیاسی و حقوقی مساله را تا کجا پیش بردند اما از حیث انسانی نباید این جنایت تلخ را فراموش کرد و در سکوت از کنار آن گذشت. در فضایی که اتهام حمایت از تروریسم را علیه ما مطرح می کنند و اعتبار اجتماعی ما ایرانی ها را در جهان به چالش می کشند، ما نسبت به ترور آشکار دولت امریکا سکوت کرده ایم. من عمقیاً از اینکه تلاش ها برای روایت این رویداد تلخ ملی راه به جایی نبرده متاسفم. اما به حرمت قربانی های آن سانحه تلخ همچنان امیدوارم امکانی برای ساخت این اثر سینمایی فراهم شود.

*تهیه کننده سینما