مهدویان: چاره‌ای نداریم، باید نظر داوران را بپذیریم!

در دو روز گذشته به دنبال اعتراض سینماگران و اهالی رسانه به لیست نامزدهای دریافت سیمرغ بلورین و نحوه عملکرد هیات داوران، محمدحسین مهدویان کارگردان «ماجرای نیمروز» که چند همکار او هم در این فیلم که کارشان مورد توجه هیات داوران قرار نگرفته بود، واکنش تندی به این مساله نشان داد. اما گویا اعتراض او موجب رنجش جمعی از هنرمندان و سینماگران شده و همین مساله باعث شد مهدویان یادداشتی دلجویانه بنویسد.

مهدویان، دیروز به دنبال اعتراض گسترده سینماگران در صفحه شخصی اینستاگرام خود نوشت:«خدا رحمت کنه جلال آل احمد رو. به خواهر زاده‌اش آقای حسین دانائی که ظاهرن خیلی دوست داشته مقاله‌ای چیزی توی مجله‌ای چاپ کنه گفته بود: حرف‌ات اگه حرف باشه روی دیوار طویله اورازان هم که بنویسی فرداش تا ته بندرعباس می‌ره و همه می‌شنون و روشون اثر هم می‌ذاره. اگر هم حرف نباشه، سیمین توی مجله فردوسی هم که چاپ کنه، مردم خیلی که به سرت منت بذارن توش سبزی پاک می‌کنن. دوستان عزیزم هادی بهروز (مدیر فیلم‌برداری)، سجاد پهلوان‌زاده (تدوین‌گر)، ابراهیم امینی (نویسنده)، محسن دارسنج (طراح گریم)، حبیب خزایی‌فر (آهنگ‌ساز)، احمد مهران‌فر (بازیگر)، مهرشاد ملکوتی (صداگذار) و هادی ساعدمحکم (صدابردار)، زحمات شما رو اصحاب رسانه، منتقدان، هنرمندان و مهم‌تر از همه مردم عزیز و عاشقان سینما دیدند. سیمرغ کیلویی چند. همه جا حرف شماست. برید خدا رو شکر کنید که حرف شما از روی دیوار این طویله رفت تا همون‌جایی که باید بره‌.»

حالا کارگردان «ماجرای نیمروز» که دیشب در مراسم تجلیل از نامزدهای جشنواره حضور پیدا کرده بود پس از آن‌که  متوجه شده برخی سینماگران از یادداشت او رنجیده خاطر شده‌اند تصمیم گرفته بار دیگر یادداشتی منتشر کرده و در آن از گفته‌های روز گذشته خود به نوعی عذرخواهی کند، او در این یادداشت تاکید کرده است هدف من رنجش دوستان و همکارانم نبوده است:«دیشب در جشن نامزدهای جشنواره دریافتم که یادداشت دیروزم باعث رنجش بعضی کسانی شده که برایم قابل احترام هستند و به زحمتی که برای سینمای ایران می‌کشند معترفم. البته یادداشت من از سر دل‌سوزی برای همکاران خودم و دیگر هنرمندان شایسته‌ای بود که خودشان و فیلم‌هاشان با بی‌عدالتی غافل‌گیرکننده‌ای نادیده گرفته شد. اما دیشب فهمیدم آن‌ها که باید حرف من را به خودشان می‌گرفتند اصلن خیال‌شان نیست و در عوض کسانی که برایم محترم و عزیز هستند به دل گرفته‌اند. این روزها کام بسیاری از دوستان من تلخ است. حتا خیلی از کسانی که در بخش‌هایی نامزد شده‌اند هم دل خوشی ندارند. مثل خود من. با این حال شاید لحن یادداشتم بیش از اندازه تند بود و همین باعث رنجش عزیزان شد. امیدوارم از من به دل نگیرند چرا که هدفم رنجاندن دل آن‌ها نبود. داستان تمام شد و ما مثل همیشه چاره‌ای نداریم جز این‌که به قوانین جشنواره‌ای که متعلق به همه‌ ماست احترام بگذاریم و نظر داوران را بپذیریم. تا بوده همین بوده. باید آنچه گذشت را فراموش کنیم و برویم سراغ فیلم بعدی‌. چرا که به سینما عشق می‌ورزیم و خسته و ناامید نخواهیم شد. به قول مولانا:خنک آن قماربازی که بباخت آن‌چه بودش / و نماند هیچ‌اش الا هوس قمار دیگر...»

9415