گفت‌و‌گویی کوتاه با «جیک جیلنهال» درباره فیلم «قوی‌تر»

بازیگر ۳۶ ساله سرانجام موفقیت پیدا کرد تا نقشی چالش برانگیز را در فیلم «قوی تر» (Stranger) برعهده گیرد. نقش «جف بآمن» کارگر شرکت «کاسکو» که در جریان بمب گذاری دوی ماراتون در بوستون به سال ۲۰۱۳ پاهایش را از دست داد. جیک بنجامین جیلنهال در یک خانواده هنری به دنیا آمد. پدرش استیون جیلنهال کارگردان بود و مادرش نیامی فانر سناریونویس، او فعالیت های سینمایی را از سن کودکی آغاز کرد. نقش های کوچکی در چند فیلم از جمله «اوباشان شهر» (۱۹۹۱) و «زن خطرناک» (۱۹۹۳) به عهده گرفت و سپس با بازی در فیلم «جانی دارکو» در سال ۲۰۰۱ با نقش یک روانی نوجوان در کنار خواهرش مگی جیلنهال، شناخته شد. علیرغم شکست فیلم «روز بعد از فردا» به سال ۲۰۰۴، معذلک توانست موقعیت اش را در سینما حفظ کند. با فیلم «خزنده شب» (۲۰۱۳) و پس از آن دو فیلم «حیوانات شبانه» (۲۰۱۶) و «چپ دست» (۲۰۱۵) به نقش هایی دراماتیک رسید. جیک جیلنهال در فیلم جدیدش «قوی تر» به کارگردانی دیوید گوردن گرین در قالب یک قهرمان معمولی مسلماً خواهد توانست در لیست برندگان جوایز متعدد ۲۰۱۷ باشد. در این گفت و گو با او بیش تر درباره «قوی تر» حرف خواهیم زد. شما در فیلم جدید در قالب «جف» نخواسته اید که شخصیتی معروف و مهم را به تصویر در آورید بلکه این شخصیت موجودی پیچیده است. چه قدر این مسئله برایتان مهم بود؟ برایم بسیار مهم بود چون اعتقاد دارم که این فیلم می تواند کاملاً مورد توجه قرار گیرد. باید بگویم نخواسته ایم تصویری از تلاش برای پیروزی را به نمایش گذاریم. من وقتی با «جف» در بوستون دیدار کردم دانستم که سایه ای از او هستم. آنچه مردم درباره اش می اندیشند، غیرقابل تصور است. داستان زندگی اش واقعاً می تواند داستان زندگی خیلی آدم های دیگر باشد خاصه آن ها که از لحاظ فیزیکی یا روانی در حال چالش اند. «جف» زمانی که در بیمارستان به هوش آمد گفت چه احساسی دارد. نوشت «ستوان دن» و در حقیقت همان شخصیت مفلوج فیلم «فارست گامپ». – آره [می خندد]. خودش است، جف! هنگامی در دفاعیه در دادگاه ماجرا را شرح داد، فکرش این بود «اگر این پایان زندگی من است باید بگویم که زندگی زیبایی در این سیاره داشته ام». اولین چیزی که از ذهنش گذشت سپاس و امتنان بود. وقتی به این ها فکر می کنم گریه ام می گیرد. چه قدر برایتان چالش داشت که از لحاظ فیزیکی نقش را بازی کنید؟ – نخستین صحبت هایی که با من شد در این باره بود چه گونه می توانم روی صندلی چرخدار راحت باشم. به خودم گفتم می خواهم معذب ترین آدم ممکنه باشم. باید می چسبیدم به صندلی. ما صندلی های چرخدار متعددی داشتیم. جوری باید صندلی را انتخاب می کردم که قوی تر نشان داده شوم. صندلی کوچک تری را برگزیدم که خودم در آن بزرگ تر به نظر برسم. عجب فکر خوبی کرده اید… – بله، همان طور که انگ لی [کارگردان] گفته «ما باید وانمود کنیم که به واقعیت نزدیک تریم». تلاش همه ما از نقش فرعی بازیگرها، تا لباس و گریم و شیوه های خاص تصویری، و خصوصاً فیلمبردار شان بابیت و البته کارگردان گوردن گرین این بود که به واقعیت نزدیک تر شویم. آیا هیچ نوع تنشی بین شما و جف به وجود آمد؟ مثلاً از این که خواسته اید لحظات تاریک زندگی اش را نشان دهید؟ – به تصورم چنین لحظاتی برای هر دوی ما عجیب بود. اما جف حقیقتاً موجود شوخ طبعی بود، و حتی خودش را هم دست می انداخت. البته در طول کار هم مرتب سر به سر من می گذاشت. درست است، در مصاحبه هم شنیدم که دایم می گفت «پسرک حبابی»… [می خندد] پس شنیدید؟ می گفت: «آره، این محبوب ترین فیلم جیک جیلنهال است!».
منبع: روزنامه بانی‌فیلم