کانون فیلمنامه نویسان؛ نهادی صنفی یا سیاهی لشگری برای مدیران بالادستی؟

به گزارش سینماپرس در پی برگزاری انتخابات کانون فیلمنامه نویسان خانه سینما"عبدالرضا منجزی" یادداشت اعتراض آمیزی را به نگارش در آورده که متن کامل آن به نقل از یکی از سایت های خبری به شرح زیر است:

"ترس داشتم تا مبادا در دام کلیشه ی کسالت بار و ملال اور بگو مگوهای صنفی بلغزم. نمیخواستم تا یکی از بیانیه نویس های گله مند فلان تشکل صنفی و یا بازیگر انشعاب های مضحک این چند ساله باشم. نه در پی کسب منفعتی هستم و نه خود را طلبکار میدانم. اما نمی توانم در برابر اجحاف و توهین و تحقیر و مناسبات ارباب رعیتی تن در بدهم.  بعنوان نویسنده ای مستقل نمیتوانم به سیاه لشکر خاموش و نظاره گری خنثی تبدیل بشوم.  نه با منتخبین عداوت و خصمی هست و نه با آنها که برگزیده نشدند انس و الفتی. جنس این نوشتار بیشتر روی روش و شیوه های نوآزموده ی مدنی، دموکراتیک و مردم نهاد، به سهل گیری های بی دلیل و غیرموجه در مسئولیت های اجتماعی تاکید دارد، به آسیب شناسی رفتار جمعی ما، به سکوت و خاموشی های کوچک و خردی که که به مرور تبدیل به خوره میشود و در گستره ای کلان، به یکباره پیکره تاریخی و فرهنگی یک نسل و تمدن را برباد میدهد.  اگر بیاموزیم که نقد آسیب شناسانه ی رفتاری و کردار مدنی را از همین حلقه های کوچک و محفل های خودمانی تمرین کنیم بی گمان در موقعیت های مهم تاریخی و سیاسی تبدیل به پذیرندگان خاموش هر بازی نخواهیم شد. ادبیات معاصر سه گونه شخصیت ماندگار خلق کرده ...کاراکتر "بیگانه "کامو، "مسخ" کافکا و بعد هم "کرگدن" اوژن یونسکو...وقتی نمی خواهی از قبیله ی آدم های "مسخ و بیگانه " باشی ناگزیر تبدیل به کرگدنی میشوی که قاعده بازی را برهم میزنی!

انتخابات کانون فیلمنامه نویسان سینمای ایران با همه نام غلط انداز و معتبری که دارد نمایش اوج فرومایگی و انحطاط ارزش های اخلاقی و حرفه ای بود. آنچه که در طول این چند دوره تجربه میشود، یک نمایش روحوضی سخیف، تردستی خوف انگیز و لاپوشانی شتابزده اقلیتی کم نفر، و اما ماهر و حرفه ای ست، که با اتکا به نبوغ و خلاقیتی حیرت انگیز، معرکه ای لوس و کلیشه ای را، از مرحله ی ایده و طرح، تا اجرا، به زیباترین شکل ممکن به نمایش میگذارند.  گروهی با نقاب مدنیت و پز دموکرات مابی دلبری می کنند اما به شیوه ای ماکیاولی پیش میروند تا به نظم، اقتدار و سکوت استالینی برسند!

دوستانی که با ادعای آزاد اندیشی، منتقد روش های انحصار و اقتدارطلبی یک جناح بودند در بزنگاهی دیگر، تبدیل به یک خرده مستبد و تمامیت خواه میشوند. قفلی که بر سر در ورودی خانه سینما آویخته شد، از دستی که اکنون بر دهان منتقدین گذاشته میشود،  هیچ کم ندارد. آن قفل شکسته شد و این دست نیز تقدیری بدتر از آن خواهد داشت. گروهی اندک با خلق و خوی سیاسی و حزبی، معرکه گردان فعالیتی صنفی شده اند. بازی های حزبی، لابی گری های سیاسی، مهندسی کردن انتخابات به مدد روش های ماکیاولی، شاید در رقابت های سیاسی توجیهی کاسبکارانه داشته باشد، اما این مناسبات در عرصه ی فعالیت های صنفی جایز نیست.

بنای ستون کانون، با روش های دموکراتیک و با برداشتی عقلانی منطقی از حقوق مدنی پا گرفته است. هرگونه تخطی از این اصول با روح آزاداندیشی، مدنیت، دموکراسی و حقوق صنفی در تضاد است. بی شک، کوتاهی و قصور در برخورد با این ناهنجاری های اخلاقی، انهم در تشکیلاتی فرهنگی و مستقل، موجودیت و اصالت صنف را مخدوش و زیر سوال میبرد.

کانون فیلمنامه نویسان ماوای صنف خلاق و شریفی ست که تنها نقطه ی اتکا و اتصال به هستی و دنیای پیرامونش، قلم و آفرینشگری ست. این کانون بنا بود تا نویسندگان حرفه ای را پشتیبانی کند. ازحقوق مدنی و منافع حرفه ای آنان دفاع کند. هویت صنفی و حقوق نویسندگان حرفه ای را بازتعریف و در تدوین و نگارش قوانین و آیین نامه ها، به نهادهای تقنینی مشورت بدهد. این کانون بنا بود تا منشا خدمات رفاهی باشد. حلقه ی اتصال نویسندگان با مجامع و نهادهای فرهنگی مسئول باشد. قرار بود تا در تعیین سقف و میزان دستمزد نویسندگان و طبقه بندی نرخ آثار، نقشی کلیدی ایفا کند. بنا بود تا بستر سازی لازم را برای رشد و اعتلای جایگاه حرفه ای نویسندگان فراهم کند. اینچنین که نشد هیچ، بلکه تتمه ی اعتبار و منزلت آن نیز، به ثمن بخس به حراج گذاشته شد. هر تکه از گوشت قربانی شده اش، به پای یک جریان تشنه قدرت انداخته شد*(*اعطای امتیاز حق ثبت فیلمنامه و درآمدش ...)...ما دو سال پیش گروهی را برگزیدیم تا با تلاش مستمر بکوشند نام نویسنده بعنوان مالک معنوی و آفریننده اثر، در پروانه فیلمسازی قید شود، اینکه نشد هیچ، بلکه در کمال بهت و حیرت جایزه بهترین فیلمنامه هم از یک بخش مهم جشنواره نیز حذف میشود! از متن بگو مگوهای سیاسی و دعواهای دو جناح بر سر تصاحب نهادهای صنفی، شان، مرتبه و منزلت کانون از نهادی موثر و خلاق به تشکلی خنثی، تماشاچی و گاه سیاهی لشگر تنزل یافت.

امروزه کانون هیچ نقش خلاق و موثری در متن رویدادهای حوزه ی سینما ایفا نمی کند. حتی در میدان فعالیت های صنفی خانه سینما، بدون هیچ رودربایستی، نقش یار ذخیره و مرید باوفای مرشد را ایفا می کند. کانون از نقش مرادی به کسوت مریدی تنزل پیدا کرده، آنهم مریدی صم بکم، خاموش و همیشه همراه برای مدیریت بالادستی ...مدیریت کانون، این خود کم انگاری را به بدنه صنف تسری داده و با التماس و تمنا و پیامک، برای تشکیل صف و نمایش کثرت جمعیت در همایش ها، از آنان دعوت بعمل میاورد. اما در توزیع فرصت ها و امکانات، اکثریت آنان را از خود میراند. ، در حوزه تصمیم سازی و سیاستگذاری هیچ سهمی برای ایشان قایل نیست و حتی در دایره حلقه های مشورتی نیز به بازی گرفته نمیشوند. واینها همه از اصلی ترین ارکان فعالیت صنفی بحساب میایند. کانون به نهادی تبدیل شده که بی کم و کاست مطیع و پیرو بی چون و چرا، و مجری سیاست های مدیریت بالا دستی ست ...بچه حرف گوش کن و بی آزار ی که به وقت نیاز با یک فراخوان اعضایش باید به صف بشوند.

اینکه در هنگام انتخابات کانون، نمایندگان خانه سینما، مشتاقانه وقت میگذارند و با ذوق و شور در مجمع حاضر میشوند، بواسطه دلسوزی و یا اهمیت صنف نیست، بلکه از آنروست تا شورایی همسو و همراه شکل بگیرد.

اگر این چنین نیست پس این لابی های پشت پرده و پنهانی برای انتخاب اعضای شورای مرکزی و مهندسی کردن پروسه ی انتخاب و چینش افراد، با چه نیت و هدفی صورت می پذیرد. این دلسردی و دوری جستن اعضا از همایش های صنفی چه دلیلی دارد؟ با هریک از اعضا که صحبت می کنیم انتخابات را نمایشی از پیش طراحی شده میدانند که امکان مقابله با آن متصور نیست. هیچکدام انگیزه ای جدی برای فعالیت صنفی ندارند. پیش از برگزاری جلسه، گروهی با تلفن، نام برگزیدگان همسو و منتخب مدیران را اعلام کردند. در کمال بهت و حیرت، پیش بینی همکاران درست بود. چیزی که مرا رنجاند لحن حکیمانه ی رییس جلسه بود که همه را پند میداد مناصب و پست های صنفی آش دهان سوزی نیست و جز پاسخگویی و بدهی به صنف هیچ ارمغان دیگری ندارد و همه مدیران پس از یک دوره فرار را بر قرار ترجیح داده اند...پس چرا دوستان شورای مرکزی این صنف نگریخته اند؟چرا با اصرار سعی در ابقای مسئولیت خود دارند؟ چرا جلسه ی در خفا ترتیب میدهند و انتخابات را مهندسی می کنند؟..از چه نگرانند؟..اگر دغدغه ی صنف را دارند اجازه بدهند تا خود اعضا سرنوشت تنها نهاد صنفی نویسندگان را رقم بزنند ...چرا با زیرکی و ارزیابی میزان توفیق و شکست دست به ابتکار میزنند و شگرد اخذ وکالتنامه را بعنوان برگ برنده رو می کنند؟

فعالترین مردان حوزه ی خدمات صنفی که منشا کارهای بزرگی بوده اند به خنثی ترین افراد تبدیل شده اند ...چنان در دایره ی تهمت و فشار و تحقیر قرار میگیرند که انگیزه ای برای حضور نمی یابند. فعال صنفی تعریف مشخصی دارد و نویسنده خوب تعریفی دیگر ... یک نویسنده خوب الزاما فعال صنفی و نیروی کارآمدی بحساب نمیاید ...آن دسته از افرادی که در مهندسی کردن اوضاع نقش دارند عموما کسانی را برمی گزینند که نسبتی با معیارهاو شاخص های مد نظرشان داشته باشند. میزان کارامدی و کنشگری اجتماعی و صنفی ملاک نیست. نسبت آنان با میزان وفاداری، نزدیکی و فرمان پذیری از مدیریت بالادستی تعریف میشود. از میان این همه عضو با تجربه و فعال، بیکباره سراغ جوان گمنامی میروند که هیچگونه تجربه و حتی اشتیاقی برای فعالیت صنفی ندارد. گردانندگان ماجرا، فعالین پر جنب و جوش، جسور و اما مستقلی که فرمان پذیر نیستند را برنمی تابند ...

انتخابات اخیر کانون فیلمنامه نویسان سینمای ایران نمایش پرتخلف و شتابزدگی و چنبره زدن جمعی اندک برای در دست گرفتن مدیریت مطلق یک کانون صنفی ست. کانونی با صد و پنجاه عضو فعال که اساسنامه اش با امضاء فقط هجده تن به تصویب رسیده است! و بدتر از آن انتخاباتش با حضور چهل تن از اعضا صنف برگزار میشود. انتخاباتی که سرنوشتش را غایبین رقم میزنند و نه حاضرین! انتخاباتی که کاندیداهایش با اطمینان خاطر سکوت اختیار می کنند و هیچ انگیزه ای برای معرفی و سخن گفتن ندارند، چرا که بیست و اندی رای از پیش نوشته شده ی غایبین را در کیسه ذخیره کرده اند. حضور حداقلی هجده تن، به اضافه ی آرای گروهی غایب، برای تسلط به مدیریت کانون کفایت می کند! این یعنی سلطه ی بی چون چرای غایبین بر حاضرین!! این اهانت آشکار به تمام کسانی ست که موضوع انتخابات درون صنفی را جدی گرفته و با جدیت و حساسیت دست به انتخاب میزنند. با حذف آرای وکالتی، مجموع آرا هیچ یک از اعضا حلقه به حد نصاب نخواهد رسید ...

تخلفات آشکار از اساسنامه مصوب، دخالت غیرقانونی ناظر و بازرس خانه سینما، انتخاب فرمایشی ریاست سنی جلسه، بی توجهی و اهمال در بررسی کارنامه شورا، سلب حق قانونی اعضا برای بررسی کارنامه شورا و گفتگو پیرامون دغدغه های صنفی، پرداختن به موضوعات خارج از دستور، مهندسی کردن انتخابات و چینش افراد پیش از برگزاری رسمی جلسه، جلوگیری از قرائت گزارش مالی خزانه دار، تغییر روند ازاد انتخابات با استناد به وکالتنامه های پیامکی مجهول و شبهه برانگیز وحذف نیروهای باتجربه و گزینش افرادی با هیچ سابقه درخشان فعالیت صنفی، همه و همه از موارد نقض آشکار مصوبات و اساسنامه قانونی خانه سینما و صنف میباشد.

انتخاب رییس سنی جلسه به پیشنهاد ریسس شورای مرکزی از عجایب این دوره و بی سابقه بود. ، ایشان، بازرس میانسال خانه سینما را، سالخورده ترین عضو تشکل معرفی میکند! این تخلف صریح، آنهم در اغاز نشستی دموکراتیک، نشانه ساز و کار ی مستبدانه و فریبکارانه ست. به ریشخند گرفتن قوانین صنفی ست. توهین به شعور حاضرین، برگذشتن از مرزها و اصول اخلاقی ست.

توصیه من به نویسندگان، حضور جدی و خلاق و نقش آفرینی در تنها مجمع صنفی ست. سهل انگاری و اهمال در پرداختن به این موضوعات از میزان اعتبار و تشخص حرفه ای نویسندگان میکاهد ...کانون صنفی و عضویت در شورا فضیلت نیست. اما تن دادن به ساز و کار توهین آمیز و مناسبات حاکم بر تشکل صنفی نیز با روح آزاد وجسور نویسندگان در تضاد است.

سرنوشت تنها کانون صنفی فیلمنامه نویسان باید در فضایی آرام و به دور از حاشیه های رایج و هیاهو با اتکا به ارزشهای اخلاقی و حرفه ای فقط و فقط بدست نقش آفرینان اصلی این حوزه رقم زده شود."

منبع: خبرآنلاین